«Βήμα βήμα στο σεργιάνι/ άνθρωπος με άνθρωπο/ άσ’ τον λέει να πεθάνει τον απάνθρωπο/ Τι είχαμε τι χάσαμε για κοίτα βρε πού φτάσαμε». Απλοί και κατανοητοί οι παραπάνω στίχοι; Κι όμως ο αντισυνταγματάρχης της χούντας στην ΕΡΤ που ήταν υπεύθυνος να λογοκρίνει τα τραγούδια είχε μια διαφορετική ερμηνεία: «Αν είναι δυνατόν, τώρα να υπάρχει απανθρωπιά με την επανάσταση και πού φτάσαμε; Πού έχουμε φτάσει, κύριε στιχουργέ; Είναι λόγια αυτά που δείχνουν την πραγματικότητα; Τα βάζετε με τον πολιτισμό μας; Τι έχει ο πολιτισμός μας;». Ο δίσκος τελικά κόπηκε και κυκλοφόρησε στη Mεταπολίτευση με επιτυχία. Κάπως έτσι ο στιχουργός Τάσος Οικονόμου γνώρισε τη λογοκρισία, με αφορμή το «Τι είχαμε τι χάσαμε» με τον Τόλη Βοσκόπουλο και τη Μαρινέλλα αλλά και αργότερα, το 1974, με το «Κυρά Ζωή» με τον Μητροπάνο. Και μπορεί σήμερα και τα δύο παραπάνω σουξέ να έχουν εγγραφεί για τα καλά στο συλλογικό πολιτισμικό DNA μας, ο δημιουργός τους όμως δεν πέρασε και λίγα κύματα από μια εποχή κατά την οποία κάθε κομμάτι στον τρόπο που γραφόταν έμοιαζε με ταινία μικρού μήκους.

Για να βάλουμε πάντως τα πράγματα σε μια σειρά, το πρώτο τραγούδι του Τάσου Οικονόμου –που σήμερα ζει στα Βίλλια –το ερμήνευσε ο Ιταλός Φέφε, λεγόταν «Ικεσία» και το συνέθεσε ο Γεράσιμος Τζωρτζάτος. Μέσα σε τέσσερις δεκαετίες έγραψε εκατοντάδες τραγούδια, ενώ για χρόνια με τον Σπύρο Παπαβασιλείου υπήρξαν το ντουέτο που έγραφε για τον Μητροπάνο (δικό του το «Καλοκαίρια και χειμώνες»).

Ο Οικονόμου πάντως μπήκε στο παιχνίδι του στίχου για τα καλά με το «Αφησα πόρτες ανοιχτές», που ερμήνευσε η Μαρινέλλα (σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου) τον Μάιο του 1970. Το δισκάκι μάλιστα το πήγε ο ίδιος στο τζουκ μποξ του καφέ μπαρ «Μαϊάμι» στα Βίλλια από όπου καταγόταν, για να το ακούσουν οι συγχωριανοί του.

Παρ’ όλα αυτά, ο στιχουργός και συγγραφέας Τάσος Οικονόμου άφησε μεγάλες επιτυχίες λίγο αργότερα όπως η «Αφιλότιμη» με τον Στράτο Διονυσίου ή το «Κυρά Ζωή» με τον Δημήτρη Μητροπάνο, ίσως τις δύο πιο εμβληματικές στιγμές του από μια μακρά πορεία στην παλιά ηρωική δισκογραφία, η οποία μόλις συνοψίστηκε σε 320 σελίδες του νέου βιβλίου του «Για ένα μικρό φτερούγισμα» (Εκδ. Δρόμων).

Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Τραγουδούσε το καλοκαίρι του 1976 ο Μητροπάνος σε κάποιο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου θαμώνας ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης. Κάποια στιγμή επισκέφτηκε ο Μητροπάνος τον Καζαντζίδη στο τραπέζι του, περασμένα μεσάνυχτα και ο Στέλιος του εξομολογήθηκε ότι είχε την επιθυμία να τραγουδήσει σε δεύτερη εκτέλεση την «Κυρά Ζωή», αλλά του τόνισε ότι εγκατέλειψε την επιθυμία του αυτή επειδή όπως είπε: «Το ερμηνεύεις εσύ τέλεια Δημήτρη».

Η μεγάλη του επιτυχία, η «Αφιλότιμη» έχει επίσης το δικό της στόρι. Ηταν μέσα Μαρτίου του 1972, μεσημέρι, όταν ο Τάσος Οικονόμου ήταν στο σπίτι του Γιώργου Χατζηνάσιου. Τότε τους τηλεφώνησε ο παραγωγός Αχιλλέας Θεοφίλου και τους ζήτησε τραγούδια για τον Στράτο Διονυσίου. Σχεδόν αστραπιαία, ο Οικονόμου έγραψε το πρώτο κουπλέ, δυσκολεύτηκε για το ρεφρέν, το έφτιαξε μετά και δισκογραφήθηκε τέλη Μαρτίου. «Γρήγορα να βγει ο δίσκος, διότι το τραγούδι είναι μεγάλο σουξέ και θα χαλάσει κόσμο», είπε ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος στο στούντιο Columbia και ήταν προφητικός. Για χρόνια εξάλλου λόγω της επιτυχίας του οι φίλοι του στιχουργού τον προσφωνούσαν «Αφιλότιμο». Ο δε Ζαμπέτας αργότερα τον προσφωνούσε «κύριε Ευαγγελισμέ» αφού εργαζόταν ως υπάλληλος στο νοσοκομείο.

Το επόμενο σουξέ του, «Πού θα πάει πού», το έγραψε με πολύ άγχος λόγω μιας βασανιστικής γαστρίτιδας, στην οδό Αστρους 142 στον Κολωνό και αφού είχε παρεξηγηθεί με τη μάνα του για τη δίαιτά της. Φεύγοντας από το σαλόνι τσαντισμένος, ξάπλωσε στο κρεβάτι του και σε δύο λεπτά είχε τον τίτλο του κομματιού που ερμηνεύθηκε από τον Γιάννη Πάριο και τον Μανώλη Μητσιά. «Πάντα σε τέτοιες κορυφαίες στιγμές παράπονου και οργής έγραφα τους στίχους μου», μας λέει ο συγγραφέας. Και η αφήγησή του είναι η τρανή απόδειξη ότι οι ελάσσονες καθημερινές ιστορίες μπορούν να γίνουν η πρώτη ύλη για τα πιο διαχρονικά τραγούδια.

Τελευταία Νέα