Αναζήτηση
«Με λίγη προσπάθεια/ θα μπορούσα να γίνω/ ο πιο ενδιαφέρων καταθλιπτικός άνθρωπος στον κόσμο». Αλλά και: «Οχι πια έρωτες/ γιατί εσύ το ζήτησες/ και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ». Οι στίχοι ανήκουν στο συγκρότημα με τον παράξενο τίτλο Κόρε Υδρο. Και η αδυναμία να ταξινομήσεις μουσικά τον ήχο έχει ήδη φτιάξει έναν αστικό μύθο. Το ίδιο το όνομα εξάλλου –Κόρε Υδρο –που προέρχεται από το Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες της Χημείας είναι μόνο μία λεπτομέρεια. Κι αυτό γιατί η αφήγηση της μπάντας που ξεκίνησε το 1993 έχει και άλλα παράδοξα.
ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ. Η αφήγηση μιας μουσικής κολεκτίβας από την Κέρκυρα που κάτω από τους τίτλους των κομματιών τσιτάρει αρχαίους και έχει ευχαριστήσει τον πατέρα Μάριο για τη χρήση εκκλησιαστικού οργάνου στον καθολικό καθεδρικό ναό της Κέρκυρας. Επίσης, διατηρεί ένα artwork (το σύνολο της εικαστικής τους πρότασης) προσεγμένο και έχει μάλιστα βραβευθεί από τα ΕΒΓΕ (Ελληνικά Βραβεία Γραφιστικής και Εικονογράφησης). Εχουν διασκευάσει ζωντανά δύο κομμάτια του Ανδρέα Μικρούτσικου. Μένουν ημίγυμνοι πάντα στις συναυλίες (και συχνά σπάνε τις κιθάρες). Διατηρούν ίσως το πιο ευφάνταστο σάιτ στην ελληνική μουσική (αναρτώντας και το τραγούδι της ημέρας).
Για το αποψινό λάιβ τους δημιούργησαν δύο αφίσες: η μία (για «χέστες» όπως σημειώνουν) είναι μια παραλλαγή του πίνακα «Η Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ, όπου ο Πλάτωνας αναρωτιέται «Θα κλαίνε ακόμα τις αξίες της Δύσης μία μία;» και ο Αριστοτέλης απαντά: «Μα ο κύκλος θα έχει προ αιώνων κλείσει για τη Δημοκρατία». Η δεύτερη βέβαια είναι αυτή που πυροδότησε μια πολεμική από ακροδεξιούς κύκλους αφού εικονίζεται ένας τύπος που φορώντας μόνο βερμούδα έχει σκαρφαλώσει και ετοιμάζεται να κατεβάσει μια σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ομοιότητα με την εικόνα του κύπριου μάρτυρα Σολωμού Σολωμού παραλίγο να ξεσηκώσει τις αντιδράσεις του ιντερνετικού όχλου.
Και οι δύο αφίσες πάντως αναγράφουν την τιμή του εισιτηρίου σε δραχμές. Οι Κόρε Υδρο εξάλλου κινούνται στα όρια μιας ρομαντικής προβοκάτσιας και ενός σαρκασμού, ενώ και ο ήχος τους δεν κατατάσσεται αφού θυμίζει κάτι από πιάνο μπαρ μέσα σε… κατάληψη, μια ειλικρινής κατάθεση 35άρηδων που φέρνει κάτι από την ειρωνεία και την αμφισημία του Δήμου Μούτση της εποχής του «Ενέχυρου», κάτι από τον πρώιμο Σαββόπουλο, κάτι από τη μελαγχολία των Διάφανων Κρίνων, κάτι όχι κραυγαλέο αλλά υπόγεια αρθρωμένο από μια παρέα παιδιών της ρευστής συνθήκης μας («σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι»).
Για να καταδυθούμε στο σύμπαν τους, δεν θα μπορούσαμε να μη σκιαγραφήσουμε την «ψυχή» των Κόρε Υδρο, τον Παντελή Δημητριάδη. Ο τραγουδιστής και στιχουργός γεννήθηκε το 1978, έλκει καταγωγή και μένει αδιάκοπα στην Κέρκυρα (στο Μαντούκι) και μάλλον είχε τα αντιπροσωπευτικά παιδικά χρόνια της γενιάς που πρόλαβε τον αναλογικό κόσμο και τη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή. Μια γενιά που μεγάλωσε σε αλάνες αλλά σαρανταρίζει στα σόσιαλ μίντια. Μια γενιά που γνώρισε την ευμάρεια τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, αλλά σήμερα βιώνει την επισφάλεια και την ανεργία. Εξού και οι αναφορές στην κρίση που βιώνουμε: «Ήταν ωραία τα βράδια της κρίσης/ που έμενες εκεί·/ μέσα στα παραπήγματα/ κοιμόμαστε μαζί/ και το κανάλι της Βουλής όλη νύχτα/ έπαιζε Παραφράσεις του Λιστ» .Ή σε αλλοτινές εποχές που έστρωσαν τον δρόμο ώς εδώ: «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες μια μέρα/ μα το χώμα θα ‘ναι άγονο».
Ο Παντελής, αν και φιλόλογος (με ειδίκευση στη γλωσσολογία και την εκμάθηση της ελληνικής σε ξένους), είναι άνεργος και, όχι, μη θεωρείτε τους Κόρε Υδρο εργασία: «Δεν είναι επάγγελμα, είναι το χόμπι μας. Εμείς βέβαια με τις συναυλίες το έχουμε παρακάνει, έχουμε να παίξουμε από το 2010 αφού το λάιβ μας έχει μια ιδιαιτερότητα και αν γίνεται σε πυκνές δόσεις μπορεί να ευτελιστεί», λέει. Ο ίδιος είχε τα πρώτα ακούσματα από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου τού πατέρα του, θυμάται ακόμη πόσο εντύπωση του είχε κάνει το «Μπατίντα ντε Κόκο» της Αρλέτας ενώ στο σπίτι άκουγαν ιταλικά τραγούδια, δεδομένου πως ο πατέρας του είχε σπουδάσει στην Ιταλία. Λάτρης –όπως όλη η γενιά μας –των Νιρβάνα ή του αμερικανικού αντεργκράουντ, θυμάται ακόμη πως όταν κυκλοφόρησε το «Nevermind», πούλησε το πιάνο (που μάθαινε από έξι ετών). «Ηταν για μένα τόσο κατακλυσμιαίος ο νέος ήχος».
Και εν μέσω των καταλήψεων του 1993 μαζί με τον Γιώργο Αρβανιτάκη και ακόμη έναν συμμαθητή του έφτιαξαν τους Κόρε Υδρο –ήδη ο Παντελής έπαιζε μουσική. «Ηχογραφούσαμε κασέτες αλλά δεν το κάναμε για να στείλουμε τη δουλειά μας σε εταιρείες, το κάναμε περισσότερο σαν μικρογραφία αυτών που ακούγαμε», λέει ο ίδιος. «Τα πράγματα βέβαια σοβάρεψαν όταν το 1998-1999 που έγραψα το τραγούδι «Μια νέα αρχή»», συμπληρώνει. Ενα δεύτερο γεγονός που βοήθησε στην εξέλιξη των πραγμάτων ήταν η προσχώρηση στο γκρουπ το 2001 του Αλέξανδρου Μακρή, ο οποίος είχε το σαράκι της παραγωγής από μικρός. Σήμερα, η κερκυραϊκή παρέα μετρά τα εξής μέλη: Παντελής Δημητριάδης, Αλέξανδρος Μακρής, Μάριος Πλασκασοβίτης. Προσφάτως προστέθηκαν δύο νέα μέλη: ο Παντελής Πέτρου, μπάσο, και ο Αγγελος Σερσέμης, φοιτητές στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Επίσης, ισόβια μέλη θεωρούνται οι Γιώργος Αρβανιτάκης και Κωνσταντίνος Αμύγδαλος που επιμελούνται τα εικαστικά.
ΣΚΕΤΗ ΠΟΙΗΣΗ. Οι Κόρε Υδρο είναι μια κολεκτίβα και η μουσική τους είναι σύνθεση πολλών πραγμάτων. Αυτό πάντως που αιφνιδιάζει είναι οι στίχοι τους που ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Π. Δημητριάδη. Ο Παντελής αγαπάει τον Διονύσιο Σολωμό περισσότερο από όλους. Επίσης με τη «διαστροφή» του φιλολόγου τον έχει μελετήσει πολύ. «Η σύγκρουση φύσης – θανάτου με γοητεύει πολύ στο σολωμικό σύμπαν», λέει ο Δημητριάδης που μαζί με την παρέα του έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους και έναν ημιεπίσημα από το σάιτ τους στο Ιντερνετ το 2003 –σήμερα ανήκουν στο δυναμικό της Inner Ear.
Η διείσδυση στο ευρύ κοινό επιτεύχθηκε με τον δεύτερο δίσκο τους «Φτηνή ποπ για την ελίτ» που όπως σημειώνει ο Παντελής κυριολεκτούσε ως τίτλος. Και αυτό αφού ο πρώτος τους δίσκος «Αν όλα τέλειωναν εδώ» είχε πουλήσει μόλις εκατόν δύο κομμάτια και άρα «αφιέρωσαν τον δεύτερο δίσκο τους στους ακροατές που αγόρασαν τον πρώτο». Επίσης, με τον τίτλο αποτυπώνονταν τα πενιχρά μέσα με τα οποία έγινε η παραγωγή, τότε ηχογραφούσαν σε ένα υπόγειο μιας οικοδομής. Σήμερα θα εμφανιστούν για πέμπτη φορά στην Αθήνα, τέταρτη στο Gagarin. Και βέβαια με έναν τόσο ειλικρινή λόγο που δεν μπορεί να θεωρείται ελιτίστικος.
