Η «Αντιγόνη» στα θρανία

Μία τραγωδία, τέσσερις ηθοποιοί, λιτά σκηνικά και σχεδόν ανύπαρκτα θεατρικά κοστούµια. Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, περιοδεύει στα Λύκεια της Αθήνας και προκαλεί τους θεατές – µαθητές να µην τη δουν µόνο ως µάθηµα Γενικής Παιδείας. Οι Πανελλαδικές, άλλωστε, αργούν ακόµα.

Πρωινό Παρασκευής λίγο πριν από τις εννιά .Τοσύνθηµα «τροµοκρατία είναι το κουδούνι στις 8.15» στον τοίχο της οδού Σπύρου Μερκούρη 20 στο Παγκράτιµού δίνει να καταλάβω πως βρίσκοµαιήδη έξω από το 7ο Λύκειο Αθηνών. Εκεί, δηλαδή, πουµαζί µε άλλους περίπουεκατό µαθητές από τη Θεωρητική Κατεύθυνση της Β’ και Γ’ Λυκείουθα παρακολουθή σω την παράσταση «Αντιγόνη» του Σοφοκλή µε αντίτιµο πέντε ευρώ. Μιαπαράσταση ανεβασµένηόµως όχι από συµµαθητές τους αλλά από νεαρούς αποφοίτους της ∆ραµατικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου οι οποίοι, αν και µε λίγες καρέκλες και δύο θρανία στη διάθεσή τους εν είδει σκηνικών,θα υποδυθούν τους ρόλους τους όσοπιο άρτια µπορούν.

«Η προσπάθεια του Εθνικού να φέρει το θέατρο στο σχολείο άρχισε πέρυσι από τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθµούς» εξηγεί η Γκέλυ Καλαµπάκα, δραµατολόγος καιυπεύθυνη της δράσης για τα Λύκεια. «Η ανταπόκριση ήταν πολύθετική και έτσι από φέτος η πρωτοβουλία αφορά και τα Λύκεια της Αθήνας που από την πρώτη στιγµή αγκάλιασαν την προσπάθεια µε την ίδια θέρµη. Φανταστείτε ότι αρχίσαµε τις παραστάσεις στις 23 Νοεµβρίου, έχουµε κλεισµένο πρόγραµµα µέχρι το Πάσχα και παρ’ όλα αυτά υπάρχει ακόµα µεγάλη λίστα αναµονής».

Χωρίς σκηνικά

Η ώρα περνά και το ρολόι δείχνει δέκα ακριβώς. Η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων πουφιλοξενεί τηνπαράσταση ανοίγει για να υποδεχτεί τους δεκαεπτάχρονους θεατές.Το σκηνικό πάνω κάτω είναι γνώριµο για όσους έχουν ακόµααναµνήσεις από τα µαθητικά τους χρόνια. Μια κρύα ψηλοτάβανη αίθουσα µε παραταγµένες σχολικές καρέκλες και συνθήµατα αιώνιας φιλίας γραµµένα στους τοίχους µε µαρκαδόρο. Περίεργο να ανεβάζειςπαράσταση σε συνθήκες σχολικής αίθουσας µε περιορισµένα _ σχεδόν ανύπαρκτα _ σκηνικά. Το επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι ίδιοι οι ηθοποιοί.«Είναι όντως περίεργα γιατί εµείς δενέχουµε φώτα, σκηνή ή πλατεία όπως στα κανονικά θέατρα. Κάθε µέρα είναι άλλος ήχος, άλλος χώρος, άλλο φως καιαυτό οφείλεται στο πολύ ιδιαίτερο κοινό µας. Βέβαιαδεν σηµαίνειότι αυτό που ζούµε δεν µας αρέσει. Ισα ίσα. Οι συνθήκες αυτές µας κρατούν σε εγρήγορση που είναι απαραίτητη για κάθε ηθοποιό» λέει η Αµαλία Τσεκούρα, απόφοιτη του Εθνικού που υποδύεται την Αντιγόνη.

Οι ηθοποιοί ήδη έχουν λάβει τις θέσειςτους ενώ τα παιδιά µπαίνουν φουριόζικαµε φωνές και γέλια που συνεχίζονται από το διάλειµµα που προηγήθηκε. Ρίχνουν αναγνωριστικές µατιές στους ηθοποιούς _ ηλικιακά τούςφαίνονται οικείοι _ και διστακτικά κάθονται στις πίσω σειρές για τον ίδιο λόγο που επιλέγουν τοτελευταίο θρανίο και στην τάξη τους. Χαβαλές και ψιλή κουβέντα θα είναι η καβάτζα τους σε περίπτωση πουη παράσταση δεν τραβήξει τοενδιαφέρον τους ενώ για τους πιο «απαιτητικούς» το iPod_ συνοδεία ακουστικών περασµένων µέσα από την µπλούζα _ φαντάζει εξαρχής η ιδανικότερη λύση για να περάσει η ώρα. Οταν πια η αίθουσα γεµίσεικαι οι πιο αργοπορηµένοι µπουν µε ταµπεγλεράκια τους στα χέρια, η πόρτα κλείνει και η παράσταση τελικά αρχίζει.

Σχόλια και πειράγµατα

Οι ψίθυροι ωστόσο και τα γέλια δεν σταµατούν. Τα παιδιά δεν έχουν ακόµα µπει στο πνεύµα της παράστασης. Για πολλά από αυτά άλλωστε δεν διαφέρει σετίποτα απότις δύο διδακτικές ώρες που έχασαν. Τα σχόλιακαι τα πειράγµατά τους όµως δεν φαίνεται να ενοχλούν τονθεατρικό Κρέοντα – Αλέξανδρο Μαυρόπουλο. Το αντίθετο µάλιστα. «Μου αρέσει που τα παιδιά είναι ανήσυχα. Το προτιµώ από τονα κάθονται παγωµένα ή αδιάφορα. ∆εν είναι κλασικοί θεατές που θα πάνε στο θέατρο και θα κάτσουν ήσυχαµέχρι να τελειώσει η παράσταση. Τα παιδιά θα δείξουν ό,τι νιώθουν. Η αµεσότητα που βγάζουνµε βοηθά στη σχέση που χτίζω µαζί τους. Εστωόµως και ένα παιδί να σουπει ότι του άρεσε η παράσταση είναι επιτυχία.Τις προάλλες, θυµάµαι, ήρθε ένα πιτσιρίκικαιείπε“ρεψηλέ, εµένα µε άγγιξε αυτό που κάνατε”. Τότε είναι που νιώθεις πως προσφέρεις και εσύ κάτι». Το να πλησιάζουν όµως οι µαθητές τους νεαρούς ηθοποιούς για να δώσουν τα συγχαρητήριά τους ή για να µοιραστούν τις σκέψεις τους για την παράσταση δεν είναι και συχνό φαινόµενο. «Πολλές φορές φεύγουµε από τα σχολεία και δεν µας έχουν µιλήσει ούτε τα παιδιά ούτε οι καθηγητές. Αλλοτε πάλι µιλάνε µόνο οι καθηγητές και δεν αφήνουν τα παιδιά να πουν κουβέντα.

Απ’ όσα έχουµε δει όµως µέχρι στιγµής,τα αγόρια είναι πιο ντροπαλάαπό τα κορίτσια που δεν διστάζουν να πιάσουν κουβέντα µετον αρρενωπό Αλέξανδρο ή και να τον ρωτήσουν ακόµα αν έχει facebook» λέει γελώντας η Αµαλία.

Οι ψίθυροι και τα γέλια δεν σταµατούν.

Τα παιδιά δεν έχουν ακόµα µπει στο πνεύµα της παράστασης.

Τα σχόλια και τα πειράγµατά τους όµως δεν φαίνεται να ενοχλούν τον θεατρικό Κρέοντα