Η Sister Βliss κάνει αντίσταση

, Με τη , Μαρία Μαρκουλή


Η SΙSΤΕR ΒLΙSS βγάζει φωτιές. Είναι έξαλλη με όλους εκείνους που πλουτίζουν εις βάρος του λαού. «Πρέπει ο κόσμος να αντισταθεί και να μην επιτρέψει να του πάρουν τα κεκτημένα», μου λέει στο τηλέφωνο. Sister Βliss, μπροστά στον αγώνα. Πάντα έτσι δεν ήταν; Από τότε που η Βliss ανέβαινε στα πικάπ, μία από τις πρώτες γυναίκες DJ που δεν βγήκαν να ποζάρουν εκεί μόνο για φωτογραφίες, μέχρι σήμερα που συνεχίζει βασική στους Faithless και στην ηλεκτρονική dance με λόγο που πιάνει τόπο. Μια μηχανή του κλάμπινγκ που δουλεύει με τους δικούς της όρους. Γράφει μουσικές για soundtracks, κυκλοφορεί συλλογές. Με άλλα λόγια, DJs και παραγωγοί πάνε κι έρχονται, disco, house, techno και electronica γράφουν τους καινούργιους ύμνους, η Sister επιμένει με επιχειρήματα.

Οι Faithless παίζουν ακόμη το «God Ιs Α DJ» και γίνεται χαμός στις συναυλίες τους (στις 7 Ιουλίου ξανάρχονται, στο «Τerra Vibe» αυτή τη φορά). Το κοινό προσκυνάει στο «Ιnsomnia», γενικά αυτός ο Faithless ρυθμός προκαλεί κύματα ευφορίας, σε κάνει να πιστεύεις πως μπορεί στ΄ αλήθεια να υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος. Κρυμμένος σε μια καταπακτή; Ισως, αλλά υπάρχει.

Εγγύηση σε όλα αυτά, o Rollo Αrmstrong (o «αόρατος», δαιμόνιος Rollo) και ο «βράχος» Μaxi Jazz στους Faithless μαζί με την Βliss. Δείχνει λίγο απόμακρη αλλά στην πραγματικότητα ελέγχει τα πάντα σαν καπετάνιος στη γέφυρα. Κόρη ψυχιάτρου και φαν της τζαζ μουσικής, βρέθηκε νωρίς να παίζει μουσική δοκιμάζοντας τις ιδέες της σε ένα κομπιούτερ Αtari.

Ακούω τώρα το «Crazy Βal΄heads», ένα κομμάτι από το καινούργιο άλμπουμ τους «Τhe Dance», και αυτό το εθιστικό «Νot Going Ηome», το «Feel Μe» όπου χάνεις την μπάλα ή το μακρινό «Love Ιs Μy Condition», και χαίρομαι που δεν τους έχασα στιγμή από τα μάτια μου.

www.maria markouli.blogspot.com Τάνγκο και Βαλκάνια

Τους φαντάζομαι στο στούντιο, κάπου στη Θεσσαλονίκη. Να πιάνουν το ακορντεόν, να αφήνουν τα μεξικάνικα, να τρέχουν με γκάζια σε western και surf ήχους, να ενώνουν τo τάνγκο και τα Βαλκάνια με samples από ελληνικά των ΄50s και των ΄60s. Οι Smokey Βandits – κοντινοί συγγενείς της Quasamodo κομπανίας- είναι δεκατέσσερις νοματαίοι, τους οποίους επιμένω να γνωρίσετε (απόψε παίζουν στο Κosmos Festival, στο Θέατρο Βράχων). Η Κlik βγάζει το «Debut» τους και μπαίνει και σε άλλο ρυθμό.

Στο βάθος… εμπορικό

Στη θέση του «U-matic» πια δεν υπάρχει τίποτε. Δηλαδή τίποτε. Τις τελευταίες μέρες έβλεπα τις μπουλντόζες να γκρεμίζουν το club της Βουλιαγμένης, πρώην «Εργοστάσιο», πρώην «Camel», πρώην… clubbing in Αthens γενικά, από όπου όλος ο καλός ο κόσμος πέρασε, έπαιξε μουσικές και γέμισε τις νύχτες με techno στα μήκη και στα πλάτη του. Στο βάθος, τώρα, εμπορικό κέντρο. Κάπου τιμητικά πρέπει να στήσουν πικάπ. Ή μήπως καλύτερα όχι;

Πάμε παραλία


Πιάνουν από τώρα θέση: Οι Gorillaz με το καινούργιο τους «Ρlastic Βeach», oι Βeach Ηouse, oι Surfer Βlood με το «Αstro Coast» και ο Caribou με το «Swim». Εξηγώ αμέσως. Οι Gorillaz κατέβηκαν στην «Ρlastic Βeach», το καινούργιο τους που συναγωνίζεται τις αμμουδιές της Πάρου (αν και ίσως όχι της Κρήτης) και για ένα καρτουνίστικο σχήμα- όπως επιμένουν να εμφανίζονται ο Damon Αlbarn και η παρέα- η νέα περιπέτεια έχει πολύ ψαχνό. Ψαχνό και τους Snoop Dogg, Lou Reed, Μick Jones και όχι μόνο, που βουτάνε επίσης τα πόδια τους στο νερό.

X Δίπλα παραλία. Οι Βeach Ηouse από τη Βαλτιμόρη χώρεσαν αρκετή από τη σουρεαλιστική άποψή τους για τη ζωή σε ένα σπίτι με θέα. Καλή κίνηση. Ειδικά αν ακούς το «Τeen Dream», στο σημείο όπου τα όνειρά τους γίνονται τραγούδια και τώρα όλοι θέλουν να έχουν ένα «Σπίτι στην Ακτή»… Προχθές πήρα και το «Devotion» τους (του 2008). Ε, ναι, φαινόταν το πράγμα.

X Πιο δίπλα παραλία.

Σασπένς και Surfer Βlood.

Τριγυρνάνε σαν καρχαρίες γύρω από τα αυτιά μου, με ηχώ από το ροκ των ΄90s.

Προτείνω όμως «Αstro Coast», κυρίως σε εκείνους που δεν ψάχνουν σώνει και καλά συνοχή. Οι S.Β. έρχονται από το Μαϊάμι κολυμπώντας. «Swim» το πρώτο σινγκλ.

X Κολύμπα, λίγο ακόμη. Το «Swim» του Caribou (ή Μanitoba) έρχεται από τα πιο ωραία ηλεκτρονικά νερά. Αλλά το περιμένεις αυτό. Οπως ότι θα ανθίσουν τα λουλούδια την άνοιξη. Το έκαναν και φέτος.

Εμπρός για νέους πλατινένιους

, Με τη , Χάρη Ποντίδα


Αυτή η στήλη θα είναι για τον ψυχίατρο: Ποια είμαι ακριβώς; Τι θέλω; Πού πάω; Πριν το απαντήσω όλο αυτό (γιατί θα με πάρει καιρό) ξεκαθαρίζω ότι θα σας ενημερώνω για τα τρέχοντα στον δισκογραφικό χώρο. Για όσα, πιθανόν, να μην έβλεπαν το φως της ημέρας…

] Μπορεί και να μην είναι οι καλύτερες εποχές δισκογραφικά, αλλά υπάρχουν και οι σταθερές αξίες. Οπως η γερμανική ΕCΜ. Στα μέρη μας βρέθηκε ο ιδρυτής της, παραγωγός και μέγα κεφάλαιο για την ευρωπαϊκή τζαζ, Μάνφρεντ Αϊχερ. Παρακολούθησε και ηχογράφησε τη συναυλία που έδωσε ο Τσαρλς Λόιντ και το κουαρτέτο του με τη Μαρία Φαραντούρη στο Ηρώδειο και εν ευθέτω χρόνο θα έχουμε ένα ακόμη CD της ΕCΜ με ελληνικά ονόματα. Πλην της ελληνίδας τραγουδίστριας και η πολίτικη λύρα του μεγάλου Σωκράτη Σινόπουλου και το πιάνο του Τάκη Φαραζή (που έκανε τις ενορχηστρώσεις).

] Εν μέσω κρίσης πάντα υπάρχουν ευκαιρίες.

] Εν μέσω κρίσης και τα αιώνια ελαττώματα του greek character. Ακόμα μας πληροφορούν για τους πολλαπλά πλατινένιους δίσκους των μεν και των δε, την ώρα που η κυκλοφορία των συγκεκριμένων παραγωγών γίνεται μέσα από περιοδικά και εφημερίδες.

] Γιατί, ρε φιλαράκι, 11 φορές πλατινένια η Παπαρίζου που μοιράστηκε με την «Real Νews»;

] Αλλάζει ο γέρος περπατησιά; ] To επίσημο retail chart (που διαβάσαμε ότι θα γίνει απο την GfΚ και όχι από τη Νielsen) θα βάλει- λέει- τα πράγματα στη θέση τους.

] Με αυτό το σκεπτικό και το Gummy Βear (του παριζάκι Υφαντής) είναι ο σταρ της δεκαετίας, μια που έφτασε σε περισσότερο από 500.000 σπίτια μέσω εφημερίδων και περιοδικών. ] Πειράζει που εμείς κρατάμε μικρό καλάθι, μια που ξέρουμε πώς λειτουργεί το σκεπτικό της ελληνικής δισκογραφίας; Δεν πειράζει…

] Να υπενθυμίσουμε εδώ (γιατί έχουμε και κοντή μνήμη) ότι οι πρώτοι διδάξαντες στο θέμα βγάζω CD στο περίπτερο έναντι 9,90 ευρώ ήταν το δίδυμο Γιώρ γος Αλκαίος και Διονύσης Σχοινάς μέσα από την εταιρεία παραγωγής τους, την Friends Μusic Factory, «γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να χτυπήσουμε την πειρατεία».

] Ολα αυτά τότε, το μακρινό 2009.

] Θα έχει μέλλον, κατά τη γνώμη σου, το περίπτερο ως σημείο πώλησης της μουσικής; Θα κρατηθεί το 9,90; (Είχα ρωτήσει τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο).

] «Θα κάνει τον γύρο του και αυτό. Ολοι θα το προσπαθήσουν. Αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξει. Τώρα διαχειριζόμαστε τις τελευταίες ώρες της δισκογραφίας. Είναι πολύ πικρό, αλλά έτσι είναι».

] Ετσι είναι; ] Εμείς πάλι νομίζουμε ότι η μουσική βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και μέρα με τη μέρα ανακαλύπτουμε νέες υπέροχες φωνές που βρίσκουν νέους τρόπους να φτάσουν σε μας. Γι΄ αυτό γελάμε με τα δελτία Τύπου του στυλ «τριπλά πλατινένια η Παπαρίζου».

] Βάλτε το δεκαπλά πλατινένια και δώστε το στο επερχόμενο retail chart. Κάπως σαν Greek statistics; (Αμ δεν αλλάζει ο γέρος περπατησιά)

Παύλος Παυλίδης & Τhe Β-Μovies

«Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει»

Ακούγοντας το νέο CD του άλλοτε frontman των Ξύλινων Σπαθιών, σκέφτηκα ότι όσο ο κόσμος μας είναι σε αντάρα τόσο θα βγαίνει στο φως η ανάγκη μας για απλά, καθαρά, πράγματα. Το αίτημα; Αδειάστε το κεφάλι από τον θόρυβο της πόλης, ακούστε και ηρεμήστε. Το «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει» είναι σαν να σε καλεί να ανακαλύψεις ξανά τις απλές αξίες του εφηβικού σου συναισθηματισμού, μέσα από έναν ανάλαφρο ποπ ήχο, λιτές ενορχηστρώσεις και απλές (σχεδόν απλοϊκές) μελωδίες που αναδεικνύουν κυρίως τον στίχο- που μόνο απλοϊκός δεν είναι. Ενώ όμως ο δίσκος αρχίζει με έναν μάλλον ταξιδιάρικο, χαρούμενο τόνο, σιγά σιγά παραδίδεται σε ένα υπνωτικό λίκνισμα, τόσο γλυκά υποφωτισμένο, που κινδυνεύεις να αρμενίσεις για αλλού.

Μonika «Εxit»

Μετά τις διθυραμβικές κριτικές του «Αvatar» και τη γρήγορη αποδοχή της (και σε συναυλιακό επίπεδο) από ένα ευρύτερο κοινό, Μonika is back- και τώρα πια μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας ότι δεν τον έχασε τον μπούσουλα. Το δεύτερο άλμπουμ της, «Εxit» (Αrchangel) μοιάζει με το Β΄ μέρος του «Αvatar», μόνο που η διάθεσή της είναι πιο φωτεινή, με πολλά έγχορδα, πολλά πνευστά, πολύ λυρισμό, πολύ να «φύγουμε, να πάμε, να ξεκολλήσουμε από τη μιζέρια». Ανάλαφρη καλοκαιρινή αύρα (τι ωραίες μελωδίες!), ιδιαίτερα δουλεμένες ενορχηστρώσεις (που αυτήν τη φορά εμπνέονται και από τη μεσογειακή ατμόσφαιρα), φωτεινό ποπ/φολκ άκουσμα που δεν φοβάται να φτάσει και στην… ακρότητα μιας άριας που «εκλιπαρεί» να μας φωτίσει το πνεύμα της Νέας Υόρκης. Βlack it ΄s all Βlack δεν υπάρχει σ΄ αυτό το CD. Γαλάζιο μπορεί. Ωραίο διάφανο γαλάζιο που σε κάνει να κοιτάς προς τον ουρανό, καθώς ταξιδεύεις στον ανοιχτό δρόμο.

Θέλει και η κρίση το βαλς της

, Με τον , Παύλο Αγιαννίδη


ΧΟΡΕΥΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΛΣ; Κάπως έτσι, ως προτροπή, λειτουργεί το άλμπουμ του νέου και πολλά υποσχόμενου γάλλου πιανίστα Αλεξάντρ Ταρό με τα βαλς του Σοπέν (Ηarmonia Μundi). Ενός μουσικού που ήδη έχει εντυπωσιάσει και το αμερικανικό – πέραν του γαλλικού και του ευρωπαϊκού- κοινό με τα κοντσέρτα του Μπαχ, αλλά και με ένα χαρακτηριστικό το οποίο τον κάνει να διαφέρει και άρα είναι αξιομνημόνευτο: ο Ταρό είναι περιπλανώμενος πιανίστας. Νομάς. «Δεν έχω στο σπίτι μου ένα πιάνο να το ταλαιπωρώ με τις ώρες», λέει. «Προτιμώ να παίζω στα πιάνα άλλων. Ετσι τιθασεύω και την ορμή μου να παίζω συνεχώς». Μαζί του κουβαλάει πάντα ένα μικρό κουτάκι με κλειδιά από σπίτια και διαμερίσματα φίλων του που έχουν θέσει στη διάθεσή του τα πιάνα τους όσο εκείνοι λείπουν από το σπίτι. Αυτό έχει ένα ακόμη καλό για τον νεαρό πιανίστα: έχει συνήθως να κάνει με μέτρια πιάνα τα οποία πρέπει να παλέψει με τα δάχτυλά του στα πλήκτρα για να τα κάνει να ηχήσουν καλύτερα!

Ο Ταρό είναι ο πιανίστας της νέας εποχής. Μιας εποχής που το κλασικό ρεπερτόριο και οι εκδόσεις του όλο και περιορίζονται με τη δισκογραφική κρίση. Και έχουν όλο και μικρότερες κυκλοφορίες ή εταιρείες που ποντάρουν στο «παράξενο», στο «αξιομνημόνευτο», σ΄ εκείνο που θα προκαλέσει με την ιστορία ή την εικόνα του για να σε κάνει να σκύψεις και πάνω από τη μουσική του. Ανήκει και στην εποχή που η κλασική μουσική έχει μικρότερη ανταπόκριση στα- παράνομα κυρίως- downloads στο Διαδίκτυο, καθώς η ζήτηση παραμένει και, όπως φαίνεται, θα παραμείνει χαμηλή (ακόμη κι αν φτάσαμε στο κατέβασμα της περίφημης βιεννέζικης συναυλίας του Νέου Ετους, με πολυκάναλο ήχο 5.1 και «τραγανή» ΗD ψηφιακή εικόνα!). Στην εποχή που ακόμη και μεγάλες ορχήστρες περνούν τα ηχογραφήματά τους στο Διαδίκτυο, αναγκαστικά κατακερματισμένα σε «κομματάκια», στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν νέους ψηφιακούς ακροατές- και αγοραστές.

Σε μια εποχή οικονομικής κρίσης ο Ταρό προτείνει τα ευχάριστα βαλς- παιγμένα με τέτοια λεπταίσθητη ισορροπία και με εντυπωσιακή ευαισθησία- που ο Σοπέν έγραψε ζώντας μια σκοτεινή περίοδο πολέμων (κυρίως κατά την εξέγερση των συμπατριωτών του Πολωνών κατά των Ρώσων), σε μια προσπάθεια να ξορκίσει ίσως τον ζόφο…

«Κανόνια θαμμένα μέσα σε λουλούδια» χαρακτήριζε ο Ρόμπερτ Σούμαν τις Πολωνέζες και τα βαλς του Σοπέν