Στέκια: Ακρόαση δίσκου, όπως παλιά!

Φανταστείτε έναν χώρο όπου οι ακροατές συνέρχονται συνωμοτικά για να ακούσουν πρώτοι τον δίσκο του αγαπημένου τους τραγουδοποιού μαζί με τον ίδιο. Να τον ρωτήσουν για αγαπημένους στίχους και να μάθουν τα «μυστικά της δουλειάς». Λοιπόν, αυτός ο χώρος υπάρχει και ακούει στο όνομα Faro. O δημοσιογράφος και μουσικολόγος Γιώργος Μυζάλης μάλιστα κρύβεται πίσω από την ενότητα «Ακροάσεις του παλαιού καιρού» –μία από τις πολλές που φιλοξενούνται στον νέο χώρο της οδού Εβρου. «Ολες μας οι δραστηριότητες είναι αφηρημένες και μηχανικές. Αν κοιτάξεις πώς ακούμε μουσική, καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται πια όπως παλιά. Αυτή η παρατήρηση με οδήγησε στη συγκεκριμένη ιδέα: να συγκεντρωθούμε δηλαδή σε αυτό που κάναμε και μας άρεσε» τονίζει ο ίδιος. «Προσωπικά, όταν ακούω έναν καινούργιο δίσκο τον ακούω με τον τρόπο που τον παρουσιάζανε στις ακροάσεις του παλιού καιρού. Εχοντας δηλαδή μπροστά τους στίχους απολύτως προσηλωμένος –με κλειστά τηλέφωνα και κρατώντας σημειώσεις.

Και αυτή την ευχέρεια να ρωτάω τον τραγουδοποιό κάποια πράγματα το μεταφέρουμε πλέον στις ακροάσεις. Είναι ο τραγουδοποιός απέναντί μας και μπορούμε να τον ρωτήσουμε ό,τι θέλουμε.

Ομως δεν χάνεται η μαγεία της μουσικής όταν βάζεις στο χειρουργικό τραπέζι τη δημιουργία, τις συνθήκες και τους όρους που γεννήθηκε; Απλώς νομίζω ότι διαφοροποιείται όταν μπαίνει στη μέση η γνώση. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να απολαύσεις. Οι ακροατές που παρακολουθούν αυτές τις συναντήσεις δεν έχουν μουσική κατάρτιση. Είναι άνθρωποι που αγαπούν τη μουσική και την προσεγγίζουν συναισθηματικά. Οι ερωτήσεις δηλαδή προς τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον πρώτο καλεσμένο των ακροάσεων για τον δίσκο «Νεροποντή» (2009), ήταν πολύ απλές, αγαπησιάρικες».

Τι προσφέρει η παραπάνω πληροφορία στον ακροατή, για το πώς δημιουργήθηκε ένας δίσκος; «Είναι μια προσπάθεια να γνωρίσει καλύτερα ο ακροατής τον τραγουδοποιό. Και δεν μιλάμε για έναν οποιοδήποτε ακροατή, αλλά για εκείνον που είναι διατεθειμένος να περάσει αυτή τη διαδικασία. Να κάτσει τρεις ώρες με ανθρώπους που δεν γνωρίζει δίπλα του, να ακούσουν έναν δίσκο και να συζητήσουν μαζί. Και μετά να ανταλλάξουν απόψεις με τον τραγουδοποιό. Η μεγάλη μας φιλοδοξία μέσα από αυτό το πρότζεκτ είναι η δημιουργία μιας κοινότητας ομοϊδεατών ή και ομοιοπαθών».

Η δυναμική μιας τέτοιας προσπάθειας κρύβεται και σε μια φράση που είπε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στην πρώτη ακρόαση: «Παλαιότερα γίνονταν πανηγύρια με δυο μόνο μουσικούς και 2.000 από κάτω, χωρίς μικρόφωνα και ενισχυτές». Ηξεραν ή ήθελαν η προσοχή τους να είναι απολύτως στραμμένη στη μουσική. Η συμπυκνωμένη άυλη μουσική πια σε στικάκια και δίσκους μνήμης αφαίρεσε το νήμα που συνδέει τον δημιουργό με τον ακροατή. Χάνεται η ευκαιρία της προσεκτικής ακρόασης που κάνει τα τραγούδια ξεχωριστά, όταν συνδέονται με μια στιγμή της ζωής. Ξεχνάμε δηλαδή να κάνουμε σημαντική τη ζωή μας: «Μακάρι να θυμηθούμε ότι τελικά μερικά πράγματα μπορεί να παραπέμπουν στο παρελθόν, να δημιουργούν μια νοσταλγία, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχουν τη σημασία τους σήμερα».