Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ είναι η αγαπημένη βραδιά των ντελίβερι, μιας και οι ανδροπαρέες στήνονται μπροστά στις τηλεοράσεις για να απολαύσουν ποδοσφαιρικό θέαμα. Τη Δευτέρα, ωστόσο, που είναι προγραμματισμένος ένας τελικός αντίστοιχης σημασίας, της πάλης αυτή τη φορά, τα δρομολόγια των διανομών δεν θα είναι αυξημένα. Τι κι αν στην Ελλάδα η WrestleMania δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη; Στην Αμερική η ετήσια βραδιά αγώνων επαγγελματικής πάλης είναι το μεγαλύτερο pay per view της χρονιάς για τους φιλάθλους. Η φήμη της μάλιστα έχει εξαπλωθεί και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, τόσο που ανάγκασε μέχρι και τη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» να αφιερώσει την περασμένη εβδομάδα χώρο στις πολιτιστικές σελίδες της για να αναλύσει την «κουλτούρα του wrestling».

Την ώρα λοιπόν που στη Νέα Ορλεάνη ο Αντερτέικερ θα αγωνίζεται εναντίον του Μπροκ Λέσναρ (ένα γιγαντάκι περίπου 120 κιλών), η ελληνική σκηνή του pro wrestling θα στενάζει στα ρινγκ. Ναι, όσο λίγοι κι αν είναι στη χώρα μας αυτοί που ασχολούνται με το κατς, υπάρχουν. Και έχουν βάση τους ένα υπόγειο στην οδό Ναούσης 28 στο Περιστέρι. Εκεί, ο Σπύρος Κουρσάρης έχει στήσει τα τελευταία τρία χρόνια την πρώτη ελληνική σχολή επαγγελματικής πάλης με την ονομασία Ultimate Warriors.

Ο ίδιος, έχοντας μεγάλη εμπειρία στον χώρο και διακρίσεις σε διαφορετικά είδη πάλης, μαθαίνει στους μαθητές του τα μυστικά τού pro wrestling. Της επαγγελματικής πάλης με καταγωγή από την Ιαπωνία, που συνδυάζει σόου παλαιστικών ικανοτήτων και χτυπήματα, δηλαδή. Αλλωστε αυτός έχει φοιτήσει δίπλα σε μεγάλες μορφές του ελληνικού pro wrestling, όπως ο Σουγκλάκος, ο Τρομάρας, ο Καστελάνος, και επιθυμεί να αναβιώσει το «μεγάλο του γένους κατς».

ΕΙΚΟΣΙ ΜΑΘΗΤΕΣ. Μπροστά από τους κόκκινους και μαύρους τοίχους της σχολής και κάτω από τις ελληνικές σημαίες, οι 20 μαθητές προπονούνται τέσσερις φορές την εβδομάδα για τρεις ώρες τη βραδιά. Σηκώνοντας λάστιχα τρακτέρ, δίνοντας μπουνιές και κλωτσιές στους σάκους πυγμαχίας και «φτύνοντας αίμα» στο ρινγκ, καλλιεργούν την ενδυνάμωση και την ευλυγισία τους και χτίζουν γερά πόδια, μέση και χέρια. «Οι παλαιστές είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι. Θέλει μια τρέλα για να το κάνεις αυτό και να το λέει η ψυχή σου. Δεν είναι εύκολο να πηδήξεις από το τρίτο σκοινί και να πέσεις πάνω στον αντίπαλο, να κάνεις ψαλίδια στον αέρα και άλλα κόλπα» σχολιάζει ο Σπύρος που είναι υπεύθυνος του αθλήματος και στην Ομοσπονδία Πολεμικών Τεχνών.

Ως προπονητής, αντιπαθεί τα υπερβολικά στοιχεία στους αγώνες του αθλήματος, τις «αμερικανιές» όπως τα λέει, γιατί «εγώ φτιάχνω αληθινούς παλαιστές και όχι παλαιστές τσίρκου», αλλά παραδέχεται πως το κατς εμπεριέχει και το στοιχείο του θεάματος. «Από τη μια είναι το σόου όπου απλά επιδεικνύουμε τις παλαιστικές μας ικανότητες και τα χτυπήματα που τα περισσότερα, όπως στο κεφάλι, είναι ψεύτικα. Στο πρωτάθλημα, όμως, όλες οι κινήσεις είναι πραγματικές. Εξαρτάται από το σε ποιο κοινό απευθυνόμαστε κάθε φορά» υπογραμμίζει.

Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζει το ελληνικό κοινό το άθλημα; «Υπάρχει κοινό που του αρέσει να βλέπει παλαιστές να ντύνονται περίεργα, να παίρνουν τα μικρόφωνα και να λένε ηλιθιότητες, να πλακώνονται με καρέκλες, να τους γιουχάρουν και να πετάνε αντικείμενα. Και άλλοι που θέλουν να βλέπουν μια όμορφη πάλη» δηλώνει. Ισως γι’ αυτό και ο ίδιος αφήνει σχετικά ελεύθερους τους αθλητές του να διαμορφώνουν το λουκ τους με φόρμες, μαγιό ή παλαιστικά μαγιό.

Το μόνο που φορούν σίγουρα είναι οι επιαγκωνίδες και οι επιγονατίδες. Για να μειώσουν την καταπόνηση του σώματος. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως οι τραυματισμοί εκλείπουν. «Είναι πολύ επικίνδυνο άθλημα. Εχει στοιχίσει ζωές, άνθρωποι έχουν μείνει παράλυτοι. Συνήθως οι παλαιστές σπάνε πλευρά, μύτες ή τους φεύγει κανένα δόντι» αναφέρει ο προπονητής που είναι κι αυτός βετεράνος στα τραύματα. Η αίσθηση του κινδύνου βέβαια δεν αποτρέπει τους μαθητές του Σπύρου που ακόμα και 14 χρόνων ανεβαίνουν στα ρινγκ, μολονότι παγκοσμίως είθισται να μπαίνουν στους αγώνες μετά τα 22 τους έως ότου αντέξουν οι δυνάμεις τους. Ισως γιατί λαχταρούν να αντιγράψουν τις κινήσεις των αγαπημένων τους προτύπων, αμερικανικών πάντα, όπως του Αντερτέικερ και του Τζον Σίνα. Κι εκεί, πάνω στο ταπί, πρέπει ν’ αντέξουν οι παλαιστές του 20-30 λεπτά κλωτσιές, μπουνιές και αεροπλανικά χτυπήματα χωρίς διακοπή. Οσο δηλαδή διαρκεί μια τυπική αναμέτρηση κατς.

Τελευταία Νέα