Αρχισα το ερασιτεχνικό τρέξιμο το 1983, σχεδόν στα 29, όταν είχα αντιληφθεί πλέον ότι τα ξενύχτια και οι κραιπάλες δεν οδηγούν πουθενά. Είχα την τύχη να συναντηθώ στον Αγιο Κοσμά με τον πυρήνα των πρωτοπόρων τότε δρομέων του μαζικού αθλητισμού κι έδεσα πολύ γρήγορα μαζί τους. Τρέχοντας, μας δινόταν η ευκαιρία να συζητάμε κάθε είδους ζητήματα της καθημερινότητας και φυσικά οι πολιτικές συζητήσεις είχαν την πρωτοκαθεδρία. Η άσκηση, ιδιαίτερα το τρέξιμο αυτό, ήταν μια μορφή διεξόδου από τα άγχη μας, οι παρέες είχαν και πολλά κοινά να μοιραστούν.

Ετσι τουλάχιστον το αντιλαμβανόμασταν, ώσπου ο υγιής συναγωνισμός παρέδωσε τα ηνία στη σκληρή προπόνηση και τον έντονο συναγωνισμό. Αρχικά ξεκίνησα με αγώνα 10 χλμ. στην παραλιακή. Φάνηκε βουνό στην αρχή, γιατί δεν είχα τρέξει ποτέ τέτοια απόσταση. Τον επόμενο χρόνο είδα και αφίσα του ΕΟΣ Αχαρνών να μας καλεί στον –περίφημο από τότε –1ο Γύρο της Πάρνηθας. Από το 1986 ανήκω στον Σύλλογο Δρομέων Υγείας Πειραιά. Εχω συμμετάσχει σε αγώνες όλων των αποστάσεων, από 5 μέχρι 53 χιλιόμετρα, είναι σίγουρα πολλές εκατοντάδες μέχρι τώρα. Αυτοί που θυμάμαι σίγουρα είναι οι 15 Μαραθώνιοι στους οποίους έχω τερματίσει. Θεωρώ την κλασική διαδρομή ως την κορυφαία εμπειρία μου σε Ελλάδα και εξωτερικό (καλύτερη επίδοσή μου το 3 ώρες 19.18 το 2004).

Στην πορεία, υπήρξαν περίοδοι που άφησα το τρέξιμο γιατί μεσολάβησαν οικογενειακές υποχρεώσεις, οι προτεραιότητες της επαγγελματικής αποκατάστασης. Την επαφή μου, όμως, με τον χώρο δεν την έχασα ποτέ. Εστω και αν το 2000 έτυχε να χάσουμε από την παλιά μας δρομική παρέα τον αγαπημένο φίλο Θοδωρή, σε ηλικία 58 ετών, και προβληματίστηκα για τη θωράκιση της υγείας μου μέσα από το τρέξιμο. Αποφάσισα, ωστόσο, τότε πως δεν θ’ αφήσω την καθημερινότητα να με καταβάλει. Το ίδιο είπα και το 2004 όταν, μετά τον τερματισμό μου στην κλασική διαδρομή, ένιωσα πόνους αφόρητους στο στήθος. Οι γιατροί του αγώνα διαπίστωσαν αμέσως οξύ έμφραγμα στο μυοκάρδιο, στο νοσοκομείο μού τοποθέτησαν και stend. Το γεγονός αυτό, πάντως, δεν με απέτρεψε λίγους μήνες μετά να συνεχίσω το τρέξιμο, με πολύ χαμηλότερους ρυθμούς πλέον. Στην πορεία, επανήλθα σιγά σιγά, συμμετείχα σε πολλούς αγώνες, μέχρι και 20 χλμ. Το 2010 έτρεξα ξανά στον ιστορικό Μαραθώνιο, για τα 2.500 χρόνια από τη Μάχη του Μαραθώνα. Σήμερα, εξακολουθώ και πηγαίνω στον Αγιο Κοσμά, κάνω μέχρι τέσσερις προπονήσεις την εβδομάδα, γύρω στα 50-60 χλμ. σε περίοδο προετοιμασίας.

Στα σχεδόν 60 μου πλέον, θεωρώ πια με βεβαιότητα –υπάρχει και η επιστημονική τεκμηρίωση γι’ αυτό –ότι το τρέξιμο, η αερόβια άσκηση σε ανοιχτό περιβάλλον, εκτός από το σωματικό όφελος μέσα από τον έλεγχο του βάρους και την αυτοεκτίμηση, δίνει πολλά όπλα στην ψυχική μας διάθεση και ανάταση αφού λειτουργεί ως γείωση στη σκληρή καθημερινότητα και ρουτίνα. Είναι και μιας μορφής αυτοεπιβεβαίωση ότι μπορώ να καταφέρω πολλά πράγματα που μοιάζουν αδύνατα ή δύσκολα για πολύ κόσμο…

Ο σερραίος μαραθωνοδρόμος Γιώργος Χατζηαγγέλου μπορεί να κοντεύει τα 60, αλλά δεν σταματά να τρέχει συστηματικά στον Αγιο Κοσμά και να παίρνει μέρος σε αγώνες μικρών και μεγαλύτερων αποστάσεων

Τελευταία Νέα