Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, πως με το λουκέτο της Τζίνας κλείνει ο κύκλος των παραδοσιακών δισκάδικων της Ομόνοιας και των πέριξ. Μικρά δισκάδικα που για τέσσερις δεκαετίες, εκτός από εντευκτήρια για τους μουσικόφιλους, τόλμησαν και άνοιξαν τα φτερά τους και σε παραγωγές. Μικρά δοχεία ανταλλαγής και πειραματισμών, διαμάχης και συνεργασιών, αναζήτησης και φετιχισμού.
Ο ήχος της Ομόνοιας
Εδώ, επίσης, χειροτεχνήθηκε το μοναδικό ζωντανό ηχογράφημα της Μαρίκας Νίνου από την ταβέρνα – κέντρο του Τζίμη του Χοντρού. Κι εδώ ηχογράφησαν οι Κονιτόπουλοι μερικά από τα νησιώτικά τους. «Οντως κλείσαμε, αλλά για την ακρίβεια αποφασίσαμε να αλλάξουμε γειτονιά και όνομα. Το δισκάδικο και η εταιρεία παραγωγής μας, που δραστηριοποιούνται πλέον στου Ψυρή, λέγονται Ιμάντας.
Μιλάμε για μια δεύτερη εποχή δεδομένου πως το Κέντρο δεν ήταν στα καλύτερά του, είχε μια φθίνουσα πορεία η Ομόνοια, το βιώσαμε. Υπάρχουμε τώρα και δεν είμαστε εκτός» μας λέει ο Παναγιώτης Κωτσίδης που διαδέχθηκε τον πατέρα του και τη μητέρα του (η μάνα του είναι η Τζίνα, εξού και το όνομα του δισκάδικου) και σήμερα κάνει τις παραγωγές των Active Member και του γκρουπ Χνάρια.
Σήμερα, η κρίση επηρέασε τα πράγματα αρνητικά, αλλά η επιστροφή του βινυλίου λειτούργησε θετικά αντίρροπα» συμπληρώνει ο Τάκης Μπουρτζίκος, υπογραμμίζοντας πως το δισκοπωλείο του έχει επιμεληθεί και παραγωγές νέων δίσκων καλλιτεχνών όπως οι Δημήτρης Μυστακίδης, Ναπολέων Δάμος, Σωκράτης Σινόπουλος, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Μανώλης Δημητριανάκης κ.ά.
Αμιγώς δισκάδικο, ο χώρος αυτός είναι και εντευκτήριο για μουσικούς και συλλέκτες και όχι ένα σουπερμάρκετ τύπου «λίγο μουσική, λίγο βιβλίο, λίγο κινητό τηλέφωνο». Είναι όμως απελπιστικά μόνο στην Ομόνοια. Ακόμη κι ο Μέμος, δίπλα στο αλήστου μνήμης Μινιόν, είναι απλώς μαγαζί δίσκων (CD) και προσφάτως προσέθεσε και άλλα είδη.
Και όμως, υπάρχουν
Εδώ έρχονταν μαζικά βινύλια από το εξωτερικό. Σήμερα κάτι αντίστοιχο κάνουν μόνο τρία: Ο Ζαχαρίας στο Μοναστηράκι, ο Mr Vinilios και το Vinyl City στην Ιπποκράτους. Παλιά θυμάμαι πως κάτι τέτοιο ήταν γιορτή, υπήρχε μια προσμονή από τους πελάτες για την παραλαβή, έβγαιναν ταμπέλες έξω όταν αυτό γινόταν» μας λέει ο συλλέκτης, βαθύς γνώστης και «ψυχή» του μεγάλου παζαριού – γιορτής Vinyl is Back (που προσφάτως ήταν και υπαίθριο με τον τίτλο Vinyl on the Βeach στο Μοσχάτο) με μεγάλη προσέλευση.
Επιχειρηματίες από μεράκι
Σήμερα, ο πυρήνας των δισκάδικων είναι στα Εξάρχεια. Πολλά από αυτά, για να στηριχθούν στα πόδια τους, διακινούν και μέσω e-bay ή Discogs, ενώ κυρίως το εξωτερικό στηρίζει την ελληνική αγορά. Οι πιο δραστήριοι δισκοπώλες κάνουν και παραγωγές, αν και αυτό αφορά κυρίως τη ροκ μουσική, αφού η «βασίλισσα» εταιρεία – δισκάδικο του λαϊκοδημοτικού και λαϊκού General της οικογένειας Σταματελάτου έχει μετακομίσει από τη Μενάνδρου στο Μπραχάμι εδώ και 5-6 χρόνια.
«Πάντα βέβαια το άντρο του δίσκου ήταν στο Μοναστηράκι. Εδώ ένιωθες πάντα τη ζεστασιά. Η παρέα, ο συλλέκτης, η άποψη του ιδιοκτήτη του δίσκου, των πωλητών είναι κάτι που χάνεται, αν και έχουμε πολλά ακόμη δισκάδικα σε σχέση με το εξωτερικό. Κι αυτό διότι πολλοί ιδιοκτήτες με χαμηλό ενοίκιο κρατούν τα μαγαζιά τους, επειδή κι οι ίδιοι είναι λάτρεις του δίσκου, μουσικοί ή μουσικοκριτικοί που απορροφήθηκαν εδώ» προσθέτει ο Γιάννης Αλεξίου, που επίσης παρατηρεί την αντιφατική τάση από τη μία να κλείνουν δισκάδικα και από την άλλη το κοινό να επιστρέφει στο βινύλιο. «Εχουμε μια αναντίστοιχη προσέλευση στα παζάρια και τα δισκάδικα.
Δεν υπάρχει και μια λεπτομερής χαρτογράφηση των χώρων».Κι αν η Τζίνα σήμερα έβαλε ήδη τίτλους τέλους –το Δισκάδικο του Σήφη Αγγελίδη στους Αμπελοκήπους (θρυλικό κι αυτό) μέσα στους επόμενους μήνες επίσης βάζει λουκέτο, όπως μαθαίνουμε -, αυτό που κυρίως θα λείπει είναι η ατμόσφαιρα του παλιού Pop Eleven των αδελφών Φαληρέα, των δισκάδικων της Ομόνοιας ή της ταινίας «High Fidelity» του Στίβεν Φρίαρς, αφού οι άνθρωποι που ακούνε πολλή μουσική (από δίσκους) «έχουν πάντα δίκιο», όπως έλεγαν οι παλιοί βινυλιάδες.