Αναζήτηση
Ολα ξεκίνησαν πριν από έξι χρόνια, όταν η Αμερικανίδα Κόλιν Γκάλαχερ βρέθηκε για κατάδυση στο Μπαλί. Ενας τοπικός ξεναγός, λίγα μέτρα μακριά της, θρηνούσε για τον θάνατο φίλου του και έλεγε με παράπονο πως δεν είχε τίποτα να πάει στους φτωχούς συγγενείς του. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, ένας δύτης άγνωστος τότε στην Γκάλαχερ, βούτηξε στη θάλασσα και ύστερα από λίγο επέστρεψε με δυο μεγάλα ψάρια, δώρο για τον ξεναγό.
«Μου έκανε εντύπωση πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ανακουφίσει κάποιον άλλον τόσο απλά, τόσο εύκολα. Από εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα δημιουργίας ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που θα συνδύαζε το ψαροτούφεκο και την προσφορά στην κοινωνία» σχολιάζει η νοσοκόμα Γκάλαχερ, ιδρυτικό μέλος του Diving For A Cause, που μετά την πρώτη της «κατάδυση για καλό σκοπό» δώρισε μαζί με τους υπόλοιπους αθλητές τής ομάδας 226 κιλά ψάρια σε ορφανοτροφείο της Καλιφόρνιας.
Από τη Νέα Ζηλανδία, τις Μπαχάμες και την Κόστα Ρίκα μέχρι την Ελλάδα και τη Μαδαγασκάρη, οι δύτες – μέλη του οργανισμού συμμετέχουν παράλληλα με το ψάρεμα και σε φιλανθρωπικές δράσεις. «Σε μια από αυτές κάναμε κατάδυση μαζί με παιδιά που φιλοξενούνται σε ορφανοτροφείο. Για πολλά από αυτά ήταν η πρώτη φορά που φόρεσαν μάσκα στη ζωή τους. Ηταν ντροπαλά, μετά όμως δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε από τη θάλασσα» θυμάται ο βετεράνος των καταδύσεων και μέλος της ομάδας Τέρι Μας που διευκρινίζει τον βασικό σκοπό του Diving For A Cause: «Πιάνουμε μόνο ψάρια που είναι σε αφθονία, αποφεύγοντας όσα είναι προστατευόμενα είδη ή απειλούνται με εξαφάνιση. Μας ενδιαφέρει να προσφέρουμε στις τοπικές κοινωνίες, σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη, πάντα όμως με υπευθυνότητα».
Στους επικριτές τους – υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν πως η προσπάθειά τους είναι μονάχα μια σταγόνα στον ωκεανό ή πως μεταξύ τους περισσότερο ανταγωνίζονται παρά ψαρεύουν για καλό σκοπό – ο Μας απαντάει «πως όσοι συμμετέχουν πατούν γερά τα πόδια τους στη γη. Γνωρίζουμε καλά πως δεν πρόκειται να σώσουμε τον κόσμο με λίγες ημέρες κοινωφελούς εργασίας. Η καλή πρόθεση μετράει περισσότερο απότο βάρος του ψαριού που θα πιάσει καθένας από εμάς» καταλήγει.
Η ελληνική περίπτωση του Diving For A Cause
Η στενή σχέση της Κατερίνας Τοπούζογλου με τη θάλασσα ξεκίνησε όταν εκείνη ήταν ακόμα παιδί. Τότε που ως μαθήτρια του Δημοτικού ψάρευε συντροφιά με τον πατέρα της περιμένοντας για ώρες να πιάσει κάτι στο μικρό της καλάμι. Η επιτυχία της προσπάθειάς της δεν ήταν πάντα εγγυημένη υπόθεση. Ούτε βέβαια σήμερα, που πλέον ασχολείται συστηματικά και οργανωμένα με το ψαροτούφεκο, γνωρίζει τι θα της χαρίσει η θάλασσα κάθε φορά που χάνεται στα νερά της.
Σκοπός της δεν είναι να κοκορευτεί για την πλούσια ψαριά της ή για τη δεινότητά της ως μια από τις ελάχιστες Ελληνίδες που ασχολούνται με το άθλημα, αλλά να πιάσει τόπο η προσπάθειά της. Να πάνε δηλαδή τα ψάρια της σε αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη: σε άπορες οικογένειες ή σε ιδρύματα.
«Στη ζωή μου δεν έχω πουλήσει ούτε λέπι. Δεν έχω καμιά σχέση με την επαγγελματική αλιεία» διευκρινίζει η επιχειρηματίας με προηγούμενη θητεία στον χώρο της μόδας (το 1993 κέρδισε σε διαγωνισμό ομορφιάς τον τίτλο Μις Τουρισμός), που τα τελευταία δεκατρία χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με το real estate στη Μύκονο. «Ο,τι έπιανα πάντα το χάριζα σε φίλους. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, αποφάσισα να δίνω τα ψάρια όπου ακούω ή μου λένε ότι υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες».
Η λίστα με τους «τυχερούς» που απολαμβάνουν τις ολόφρεσκες και, αν η θάλασσα το επιτρέψει, γενναιόδωρες ψαριές της Κατερίνας περιλαμβάνει το Ιδρυμα των Αγίων Ακινδύνων στους Αγίους Αναργύρους Αττικής, το Γηροκομείο Κωνσταντινουπολιτών Εστία στην Ανάβυσσο, το Κέντρο Βοήθειας και Αλληλεγγύης Γαλήνη στο Μεταξουργείο. Εκεί δηλαδή όπου και πριν από περίπου ενάμιση χρόνο μοιράστηκαν τέσσερις ροφοί από οκτώ έως δώδεκα κιλά και πέντε στήρες των τριών κιλών. Ολα, ψάρια που αλιεύθηκαν στα ανοιχτά της Σύρου και της Τήνου από τα μέλη της γνωστής για το φιλανθρωπικό της έργο οργάνωσης Diving For Α Cause.
«Ταξιδεύουν ανά τον κόσμο και ό,τι πιάσουν το χαρίζουν σε οικογένειες με οικονομικά προβλήματα. Οταν έμαθα για τη δράση τους, τους προσκάλεσα στη Μύκονο για δέκα ημέρες. Τις μισές ψαρεύαμε και τις άλλες μισές κάναμε κοινωφελείς δράσεις: καθαρίσαμε τον περιφερειακό δρόμο του νησιού και την παραλία του Αϊ-Γιάννη, ασβεστώσαμε τον παραδοσιακό ανεμόμυλο στη Χώρα, ενημερώσαμε τους μαθητές του σχολείου της Ανω Μεράς για την αποστολή της οργάνωσης» σημειώνει η Κατερίνα, που για τον ίδιο σκοπό έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη του πλανήτη. Από το Μεξικό και τις Μπαχάμες μέχρι την Τζαμάικα και το Μαϊάμι.
Πώς μαθαίνει όμως σε έναν ξένο τόπο ποιοι έχουν ανάγκη την ψαριά της; « Δεν μένει τίποτα κρυφό. Πολλοί άλλωστε έρχονται από μόνοι τους να σε βρουν. Οπως, για παράδειγμα, έγινε με μια οικογένεια Κουβανών στο Μαϊάμι. Με είδαν στην προβλήτα να καθαρίζω τα ψάρια, μου έπιασαν την κουβέντα και κατάλαβα πως τα ήθελαν. Τα έδωσα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Τους χάρισα μάλιστα και το όπλο μου» θυμάται η αθλήτρια υποβρύχιας αλιείας που πέρυσι κατέκτησε τη δεύτερη θέση, ανάμεσα σε 90 άνδρες συναγωνιστές της, στο πρωτάθλημα της Αλκυόνης.
Για την Κατερίνα, που μια ζωή θυμάται τον εαυτό της στη θάλασσα, το ψαροτούφεκο δεν είναι απλώς ένα χόμπι. Είναι είδος ψυχανάλυσης, μια ασχολία που, όπως χαρακτηριστικά λέει, τη βοηθάει «να διώχνει τις έννοιες μακριά». Αν καταφέρει μάλιστα να βγάλει και μια καλή ψαριά, τότε τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Οχι για την ίδια όσο για τους ανθρώπους που θα γεμίσουν το τηγάνι τους. «Δεν είναι ο αυτοσκοπός μου να βγω με γεμάτη σακούλα κάθε φορά που βουτάω. Δεν είναι ο καημός μου, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τους άνδρες».
