Αναζήτηση
Οι γονείς του μετανάστευσαν από το Πάκρατς, μια κροατική κωμόπολη της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και «μολονότι γεννήθηκα στη Βιέννη, έχω μέσα μου έντονα βαλκανικά στοιχεία, όπως τον ενθουσιασμό, την ένταση, τα δυνατά συναισθήματα»…
Ο γεννημένος στις 6 Μαΐου 1970 Νταμίρ Κάναντι ήλθε στην Ελλάδα άγνωστος μεταξύ αγνώστων και νωρίς νωρίς δέχθηκε κιόλας μια ψυχρολουσία. Το βράδυ της 2ας Σεπτεμβρίου εισέβαλαν διαρρήκτες στο διαμέρισμά του στον Αλιμο, νάρκωσαν όλη την οικογένεια, τους έδεσαν και τους έκλεψαν τα πάντα. «Τα πάντα εκτός από τη ζωή μας, αυτό είναι που μετράει» το φιλοσοφεί. «Η γυναίκα μου έκλαιγε, επειδή πήραν και το μονόπετρο του γάμου μας, αλλά τι αξία έχει ένα δαχτυλίδι μπροστά στη χαρά της ζωής;».
Ο προπονητής τού (αήττητου επί επτά αγώνες και πρωτοπόρου) Ατρομήτου είναι ένας απροσδόκητος εισβολέας στην ελληνική ποδοσφαιρική ρουτίνα. Μικρός γύριζε κλαμένος στο σπίτι και χωνόταν στην αγκαλιά της μητέρας του εξαιτίας του ρατσιστικού bullying από τους συμμαθητές του και αργότερα δούλευε ως επιστάτης σε κτίρια για να έχει έναν σίγουρο μισθό και να μην εξαρτάται από το πόσο καλά κλωτσούσε την μπάλα.
«Στη ζωή μας πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Δεν νιώθω ιλίγγους όταν κοιτάζω από ψηλά, αλλά σε τι ωφελεί να βγω και να πω ότι ο Ατρόμητος θα γίνει η Λέστερ της Ελλάδας; Θα είναι θαυμάσιο εάν συμβεί και σε όλους μας αρέσει να ονειρευόμαστε, όμως κοιτάζω το δέντρο του… Πανιωνίου που έχουμε μπροστά μας και όχι το δάσος. Είμαστε μια ομάδα που κτίστηκε εξ υπαρχής, με 15 αποχωρήσεις και 14 μεταγραφές, έχουμε στόχο την έξοδο στην Ευρώπη και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…».
Η ταπεινότης του δεν είναι τεχνητή, την έχει καταστήσει μέχρι και οικογενειακό θυρεό. Η απόδειξη; Οταν είδε τον κανακάρη του Μαρσέλ, ποδοσφαιριστή της Αούστρια Λουστενάου, να κυκλοφορεί με ένα πανάκριβο σκισμένο τζιν Αρμάνι, τον ανάγκασε να το βγάλει επιτόπου και το κατακερμάτισε μπροστά του!
«Δεν ξέρω εάν θα τον έπαιρνα σε μια ομάδα μου» σχολιάζει γελώντας. «Για να είσαι καλός προπονητής πρέπει να γίνεις κακός πατέρας ή το αντίστροφο».
Οταν στα νιάτα του γνωρίστηκε και χαιρετήθηκε με τον συχωρεμένο Ερνστ Χάπελ, κόντεψε να μην πλύνει τα χέρια του για κάμποσες μέρες! «Στα μάτια μου ήταν και παραμένει ένας άσβεστος μύθος του ποδοσφαίρου» εξηγεί.
Οπως έλεγε ένας άλλος μύθος του ποδοσφαίρου, ο Μαρτσέλο Λίπι, ο Κάναντι προπονεί παίκτες, όχι συστήματα. «Οι τακτικές έρχονται και παρέρχονται. Το αν θα βάλω τον Καρασαλίδη τρίτο στόπερ δίπλα στον Ρισβάνη και στον Χατζηισαΐα ή αν θα παίξω 4-2-3-1 είναι σχετικό. Πρωτίστως με ενδιαφέρει να πολεμάμε, να βλέπω τους παίκτες να εξελίσσονται καθημερινά και στο τέλος της ημέρας να ανταμειβόμαστε για τον μόχθο μας και να νιώθουμε υπερήφανοι».
Α, και κάτι άλλο: «Με ενδιαφέρει επίσης να κάνω πλάκα στον Πάνο και στον Σπύρο, δυο έλληνες φίλους μου που έχουν πιτσαρία κάτω από το σπίτι μου στο Ντόρνμπιρν και είναι οπαδοί ο ένας της ΑΕΚ και ο άλλος του Ολυμπιακού»!
Ο Κάναντι έκανε «κλικ» στον Γιώργο Σπανό και στον Γιάννη Αγγελόπουλο από τη θητεία του στη Ράιντορφ Αλταχ, την οποία από τη Β’ Εθνική οδήγησε στην τρίτη θέση της Α’ και στο Europa League. Μετά τις αυγουστιάτικες εξάρες από τον Αστέρα Τρίπολης και τον Πανιώνιο και τις τέσσερις σερί ισοπαλίες στην εκκίνηση του πρωταθλήματος, ο Ατρόμητος βρήκε τη σωστή περπατησιά του και ο ίδιος αναδεικνύεται σε κλασική περίπτωση «value for money».
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Σε αυτή την ομάδαχωρούν μόνο οι θαρραλέοι
Λαχείο μας έτυχε την Τετάρτη το πρωί στο (οφείλω να ομολογήσω σούπερ ντούπερ) προπονητήριο του Ατρομήτου, στο Περιστέρι…
Λαχείο κανονικό και μάλιστα ο πρώτος αριθμός, διότι την ώρα που ο Νταμίρ Κάναντι προσπαθούσε να περιγράψει το βασικότερο προσόν που αποζητάει από κάθε ποδοσφαιριστή του, το παράδειγμα εμφανίστηκε φάντης μπαστούνι μπροστά μας!
Του είχα ήδη υποβάλει την ερώτηση και στην απάντησή του άκουγα διαρκώς τη λέξη mutig, που δεν καταλάβαινα τι σημαίνει. Την ώρα που αγωνιωδώς περίμενα τη μετάφραση από τον Ηλία Αντωνιάδη, περνούσε από μπροστά μας φορώντας τα γάντια του ο Γιαννιώτης…
«Να, ένας mutig» μου είπε δείχνοντάς τον. «Να ένας γενναίος» εξήγησε ο διερμηνέας. «Ο Ανδρέας ήταν πολύ γενναίος την Κυριακή στην Ξάνθη με την απόκρουση που έκανε στο 46ο λεπτό (σ.σ. στο τετ α τετ με τον Γέντρισεκ) και μας κράτησε όρθιους σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή» είπε. «Τέτοιους θαρραλέους άνδρες θέλω».
Ούτε παραγγελία να μας ερχόταν ο τερματοφύλακας, ο οποίος είναι άτρωτος εδώ και επτά αγώνες, χώρια που μου έδωσε κιόλας την ευκαιρία να ανταποδώσω στον αυστριακό προπονητή των πρωτοπόρων της Σούπερ Λίγκας την καλοσύνη του να εξομολογηθεί τα εσώψυχά του στα «ΝΕΑ»…
«Aγαπητέ μου, αντί για mutig, τέτοιους παίκτες πρέπει να τους χαρακτηρίζετε με το όνομα της ομάδας σας» του είπα. «Γιατί;» απόρησε. «Μα επειδή αυτό ακριβώς και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό σημαίνει η λέξη Ατρόμητος» του απάντησα και άστραψε ένα χαμόγελο από εδώ μέχρι τη Βιέννη!
Εκτός από τη γενναιότητα, ο προπονητής του Ατρομήτου θέτει και άλλα εκ των ων ουκ άνευ προαπαιτούμενα της επιτυχίας, ως βασικούς πυλώνες της φιλοσοφίας του: «Ισορροπία ανάμεσα στις γραμμές, παιχνίδι κατοχής και πρωτοβουλίας, αποφασιστικότητα στη διεκδίκηση της μπάλας, πειθαρχία στην άμυνα και συνεχής δράση, όχι παθητική αντίδραση…».
Το τελευταίο από δαύτα σηκώνει πολλή κουβέντα, αλλά ο ίδιος τη συμπυκνώνει σε μια λέξη που έχει μαλλιάσει το στόμα του να την επαναλαμβάνει νυχθημερόν…
«Attack», τουτέστιν «επιτεθείτε εσείς, προτού μας επιτεθούν αυτοί», αν και εδώ χρειάζεται μια ουσιώδης διευκρίνιση: «Αλλιώς επιτίθεσαι κόντρα στη Λαμία και αλλιώς με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό και μάλιστα εκτός έδρας. Με τη Λαμία επιτεθήκαμε κατά κύματα, με την ΑΕΚ και με τον Ολυμπιακό χρησιμοποιήσαμε ως πολιορκητικό κριό την επιθετικότητα στην άμυνα».
Με όλο το θάρρος που μου επέτρεψε να αποκτήσω μαζί του, του είπα ότι είναι ειλικρινής σε σημείο κυνισμού και τίμιος μέχρι… αφέλειας. Ο λόγος; «Τους νικήσαμε, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι προέρχονταν από ευρωπαϊκές δοκιμασίες και μάλιστα εκτός έδρας, οι μεν στο Τορίνο, οι δε στο Μιλάνο»!
