«Ξέρω τι σημαίνει βία»

Η 28χρονη Ντανιέλα Βέγκα, η τρανς πρωταγωνίστρια του «Μια φανταστική γυναίκα», δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο φιλμ του Σεμπαστιάν Λέλιο, το οποίο έκανε πρεμιέρα στην περασμένη Μπερλινάλε, όπου απέσπασε Αργυρή Αρκτο για το καλύτερο σενάριο. Παράλληλα αποτέλεσε την επίσημη συμμετοχή της Χιλής για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες.

Η ταινία προβάλλεται από τον περασμένο Απρίλιο –μεγάλο διάστημα αυτό, ειδικά για τη χώρα μου. Ηταν τεράστια η επιτυχία, αλλά προσέξτε: αυτό που συνέβη στις κινηματογραφικές αίθουσες δεν ανταποκρίνεται στην πολιτική πραγματικότητα της Χιλής. Ηταν μεγάλη η ανταπόκριση του κοινού. Πρέπει να γνωρίζετε πως αυτή τη στιγμή έχουμε προεδρικές εκλογές και υπάρχει γενικά ένας ιδιαίτερος αναβρασμός –τέτοιον όμως αισθανθήκαμε κι εκείνο τον Απρίλιο στους κινηματογράφους. Φυσικά σε κάποιους η ταινία δεν άρεσε. Απολύτως λογικό. Αλλά ήταν περισσότεροι εκείνοι τους οποίους κέρδισε. Δημιουργήθηκε έτσι μια συζήτηση –αυτό είναι και το νόημα άλλωστε.

Αν βάλουμε στην άκρη το ζήτημα της κοινωνικής προκατάληψης, πού θα εντοπίζατε την ουσία της ταινίας;

Πρόκειται για μια κλασική ιστορία αγάπης που διακόπτεται από τον θάνατο. Για το παιχνίδι ζωής και θανάτου: πώς η ζωή συναντά τον θάνατο και τι αντιδράσεις προκαλεί η συνάντηση. Ισως και μια τραγωδία λοιπόν, ένας χορός ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Ο,τι προκαλεί ο θάνατος.

Υπάρχουν οι αμερικανοί ηθοποιοί της Μεθόδου, που ενσαρκώνουν διαφυλετικά άτομα. Και υπάρχετε εσείς, που είστε και τα δύο. Πόσο χρειάζεται να σκάψετε μέσα σας για τις ανάγκες του ρόλου;

Πρόκειται για μια ταινία –όχι για ντοκιμαντέρ. Και υπ’ αυτήν την έννοια υπάρχει ένα συγκεκριμένο σενάριο που πρέπει να μάθεις, οι πρόβες, η κίνηση του σώματος… Επίσης ποτέ δεν έχω χάσει σύντροφό μου. Ποτέ δεν με έχουν απαγάγει, δεν μου έχουν φορέσει σακούλα στο κεφάλι. Και ποτέ δεν βίωσα την περιφρόνηση της οικογένειας του συντρόφου μου. Από την άλλη βέβαια, έχω βιώσει τη βία στα παιδικά μου χρόνια, στα σχολεία, και ίσως αυτό να βοήθησε να βγουν πιο φυσικές οι σκηνές βίας. Ξέρω τι σημαίνει βία. Ομως δεν μπορεί κανείς να βάλει αυτή την ταινία σε κουτάκια. Παντρεύει πολλά είδη, το μελόδραμα, το θρίλερ, τη φαντασμαγορία. Είναι πολύ δύσκολο για έναν ηθοποιό να μετουσιώσει προσωπικά του βιώματα σε έναν ρόλο. Για να ερμηνεύσω λοιπόν τον χαρακτήρα της Μαρίνας βασίστηκα σε τρεις έννοιες: αξιοπρέπεια, επαναστατικότητα, ανθεκτικότητα.

Αναφερθήκατε στην τραγωδία και σκέφτηκα πως εκείνα τα χρόνια τους γυναικείους ρόλους ενσάρκωναν άνδρες.

Μην ξεχνάτε και την Ιαπωνία! Κοιτάξτε, εγώ την τραγωδία την αντιλαμβάνομαι σαν ένα καλλιτεχνικό σχήμα, και όχι κάτι απτό ή ρεαλιστικό. Σήμερα, το διαφυλετικό ζήτημα στο σινεμά το πραγματευόμαστε με περισσότερα χρώματα, κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν.