Τον Καμμένο δεν θα τον συγχωρήσουν

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να είσαι δημοσιογράφος στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι κάθε άλλη εναλλακτική φαντάζει βαρετή. Τώρα δεν πλήττεις. Κάθε μέρα έχεις και κάτι καινούργιο, απίστευτο, που δεν περίμενες ποτέ πως θα συμβεί. Βέβαια, περνάμε δύσκολα. Οι επιθέσεις στα ΜΜΕ είναι στην αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο DNA του. Σίγουρα, κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της επιτίθεται στα Μέσα. Αλλά τώρα πρόκειται για κάτι χειρότερο. Θέλουν να ελέγξουν την ενημέρωση. Υπάρχει σχέδιο –άσχετο αν, συχνά πυκνά, τρώνε τα μούτρα τους.

Εχουμε ζήσει πολλές δύσκολες στιγμές. Το πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης ήταν, νομίζω, φοβερό –και ακολούθησε βέβαια και το δημοψήφισμα, που δεν έχει ξαναγίνει σ’ αυτήν τη χώρα. Τέτοια κοροϊδία δεν έχω ξανασυναντήσει –πήραν ένα ποσοστό πάνω από 60% και το γύρισαν ανάποδα. Ως δημοσιογράφος δεν ήξερες τι να πεις κάθε μέρα, τι κριτική να κάνεις. Η χώρα βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με το ένα πόδι έξω από το ευρώ. Αυτό ήταν τρομακτική εμπειρία. Μετά, εντάξει, ψήφισαν το Μνημόνιο και ηρέμησαν κάπως τα πράγματα. Ελπίζω το επόμενο διάστημα να πρυτανεύσει η λογική.

Δεν νομίζω ότι όσοι κάνουν αντιπολίτευση είναι «στρατευμένοι». Αυτό το πιστεύει η κυβέρνηση, η οποία, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει –δεν μας νοιάζει και πολύ. Δουλειά ενός δημοσιογράφου είναι να ασκεί κριτική και έλεγχο σε κάθε εξουσία. Νομίζω ότι κάνουμε με απόλυτη επάρκεια τη δουλειά μας και αυτό το βλέπει και ο κόσμος, γιατί σε αυτόν δίνουμε εξετάσεις. Αυτό είναι το βασικό μας κριτήριο.

Καμιά φορά, οι καλεσμένοι έρχονται για να μας ασκήσουν έμμεση κριτική. Τα βάζουν με τον Σκάι, ας πούμε, νομίζοντας ότι θα σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Αλλά δεν μπορούν να σε δυσκολέψουν τέτοια πράγματα. Ξέρεις να τους αντιμετωπίσεις τους πολιτικούς και ειδικά τους νεόκοπους, που νομίζουν ότι κάνοντας επίθεση σε ένα Μέσο θα δυσκολέψουν τον δημοσιογράφο. Τα ΜΜΕ πατάνε πάνω στις αρχές τους και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Προσωπικά, αυτό ξέρω να κάνω κι αυτό κάνω. Εντάξει, τα ‘χουμε ξαναζήσει –αν και τούτοι εδώ είναι λίγο άγαρμποι. Κάποιες φορές είναι θέμα εμπειρίας, άλλες ξεκάθαρα θέμα ιδεοληψίας.

Μεγάλη συγκολλητική ουσία η εξουσία. Πιστεύω, όμως, ότι τον Καμμένο δεν θα τον συγχωρήσουν. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ πέσει, όταν χάσει τις εκλογές και «χωρίσει» από τους ΑΝΕΛ, θα δούμε τι πραγματικά πιστεύουν εκεί για τον Καμμένο. Τώρα δυσκολεύονται, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Ο ίδιος το λέει με ύφος σχεδόν ερωτικό –«θα πάμε μαζί μέχρι το τέλος». Μοιάζει όμως και με απειλή.

Στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών, η κυβέρνηση πάει να επαναλάβει τα ίδια λάθη. Επιδιώκει να στήσει ένα σκηνικό ελέγχου, τη στιγμή που η τεχνολογία μάς λέει πως χωράει μεγαλύτερο αριθμό το φάσμα. Πρέπει να πάμε σε μια άλλη τεχνολογία έτσι κι αλλιώς, υψηλής ανάλυσης, όπως οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Αυτό θα συμβεί αναγκαστικά σε δύο χρόνια. Επομένως, όλο αυτό που ζούμε τώρα είναι ένα ατελείωτο παραμύθι. Αυτό δεν γίνεται από άγνοια. Η κυβέρνηση γνωρίζει τα δεδομένα, αλλά προσπαθεί να ελέγξει το τοπίο. Πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρει, γιατί υπάρχουν θεσμοί στη χώρα που λειτουργούν. Τα πράγματα θα προχωρήσουν όπως πρέπει να προχωρήσουν.

Με ένα άλλο νομοσχέδιο που ετοιμάζει, η κυβέρνηση θέλει να ελέγξει και τη διαφήμιση. Θέλει να κατευθύνει τα έσοδα όπου θέλει εκείνη, ενώ ξέρει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσουν τα τηλεοπτικά δίκτυα. Εχουν απολυθεί χιλιάδες συνάδελφοι, έχουν κλείσει επιχειρήσεις, οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα ζούμε μια ζοφερή πραγματικότητα. Αντί η κυβέρνηση να βοηθήσει, όχι ενισχύοντας, αλλά αφήνοντας την αγορά να ισορροπήσει, προσπαθεί να την ποδηγετήσει. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα τα καταφέρει.

Κάποια στιγμή, τα Μέσα θα αντιδράσουν. Δεν γίνεται η κυβέρνηση να κάνει ό,τι θέλει, να αυθαιρετεί και να λέμε «δεν τρέχει τίποτα» –η εξουσία κάποια στιγμή πρέπει να πιεστεί. Νομίζω ότι μετά το Star κι άλλοι σταθμοί θα πάρουν τη νομική οδό, γιατί ήταν πολλοί αυτοί που έχασαν από την ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες. Υπήρξαν τεράστια διαφυγόντα κέρδη.

Είναι σαν να έχω πέσει από τα σύννεφα που δεν θα έχω του χρόνου μαζί μου τον Λυριτζή. Κανείς μας δεν το περίμενε. Οχι ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί, αλλά, ξέρεις, ήταν πάρα πολλά τα χρόνια. Είναι μεγάλο το επαγγελματικό δέσιμο, μαζί με το φιλικό, το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει. Βρίσκεσαι με έναν άνθρωπο κάθε μέρα περισσότερο κι από την οικογένειά σου. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο έλεγα «καλημέρα» και η συνεργασία ήταν τόσο στενή που ξέρεις τι θέλει να πει πριν το πει. Αυτό το ξέραμε με τον Βασίλη ο ένας για τον άλλο εδώ και δεκαετίες. Αλλά η δουλειά μας αυτή είναι, και θα πορευθούμε με τα νέα δεδομένα.