Χωρίς να μπορεί ή να επιτρέπεται να πει κανείς σε σχέση με τα γεγονότα των αρχών της περασμένης εβδομάδας ότι θα έκρινε οτιδήποτε ως απόηχο του κλίματος που διαμορφώθηκε, αξίζει να σχολιάσει, αν και ελάχιστης σημασίας, ένα περιστατικό εκφραστικό ωστόσο από άλλη πλευρά αυτού ακριβώς του κλίματος. Οταν ακούσαμε μια σοβαρή νέα γυναίκα που είχε διακόψει εδώ και μια δεκαετία με δραματικό τρόπο τις σχέσεις με την οικογένεια της αδερφής της και με την ίδια την αδερφή της να τους καλεί όλους τους με θέρμη να τους φιλοξενήσει για όσο χρονικό διάστημα χρειαζόταν στο σπίτι της, αφού το δικό τους σπίτι στο Μάτι είχε γίνει στάχτη. Δευτερολογώντας με χαμηλή φωνή η ίδια αυτή γυναίκα και λέγοντας «άλλοι έχασαν λόγω της φωτιάς τους ανθρώπους τους και εγώ λόγω της φωτιάς τούς ξαναβρήκα». Χωρίς να υπονοεί σαφέστατα το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», αφού ρητά την ακούσαμε να ομολογεί πως παρά τη συγκίνησή της για την επανένωσή της με τους οικείους της, θα προτιμούσε να μην έχει ποτέ συμβεί, μια και το κόστος γι’ αυτή την επανένωση υπήρξε κάτι απροσμέτρητα τραγικό.

Καταλήγοντας η ίδια αυτή γυναίκα διερωτάτο γιατί αν και ζούμε συνεχώς υπό προθεσμία και μέσα σε διαρκείς κινδύνους, να το αγνοούμε και να χρειάζεται μια τρομερή δοκιμασία για να συνέλθουμε, όταν όλες οι προειδοποιήσεις, ακόμη και όταν αισθανόμαστε καλά, είναι για κάτι το ανεπανόρθωτο που θα ενσκήψει οπωσδήποτε έστω κι αν αφορά προσώρας στις ζωές των άλλων και όχι στη δική μας. Τι συμβαίνει άραγε και η πραγματικότητα που δεν αλλάζει ποτέ να μας πείθει λιγότερο σε σχέση με όσα σχεδιάζει ή οργανώνει ο εαυτός μας, που μέρος βέβαια της πραγματικότητας είναι και ο ίδιος και ενώ φαίνεται να μεριμνά για τα του οίκου του, τελικά είναι σαν να έχει στραφεί εκδικητικά εναντίον του. Γιατί χρειάζεται τελικά να επέλθει μια τεράστια καταστροφή για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι δεν έχει να χωρίσει τίποτε ούτε με τους δικούς του ούτε με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο και να πειστεί πως το αίσθημα της ιδιοκτησίας, ή η ίδια η ιδιοκτησία, που είναι συνήθως η αιτία για τις μεγάλες συγκρούσεις, δεν ήταν παρά μια σκέτη αυταπάτη.