Η φράση ήταν λειψή, κ. Τσίπρα. «Αναλαμβάνω ακέραια την πολιτική ευθύνη για κάθε χειρισμό σε αυτήν την τραγωδία που οδήγησε σε 85 θανάτους και απροσδιόριστο αριθμό αγνοουμένων και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω τους συγγενείς τους, όλους τους πληγέντες, όλους τους κατοίκους της Ανατολικής Αττικής, να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς τον φόβο της επανάληψης μιας τέτοιας τραγωδίας και να νιώσουν ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Με όποιο πολιτικό κόστος».

Μετά ο Πρωθυπουργός έπρεπε να αναθέσει στον κάθε υπουργό ξεχωριστά να του εξηγήσει τι έκανε εκείνο το βράδυ ακριβώς και τι σκοπεύει να κάνει από εδώ και στο εξής. Να αναθέσει στους υπουργούς Οικονομικών να ανακοινώσουν ότι θα αποζημιώσουν και όσους χάθηκαν στο Μάτι χωρίς να έχουν σπίτια εκεί, καθώς βιάστηκαν μάλλον κι ανακοίνωσαν ποσά ανά σπίτι κι επιχείρηση και διορισμούς συγγενών β’ βαθμού. Να ζητήσει από κάνα δυο να παραιτηθούν για να διευκολύνουν την κυβέρνηση. Να ζητήσει λεπτομερή ενημέρωση από τους αξιωματικούς των Σωμάτων που συμμετείχαν στους χειρισμούς.

Μετά έπρεπε να σταθεί όρθιος στο πόντιουμ με το εθνόσημο και να μας εξηγήσει τι σημαίνει γι’ αυτόν «πολιτική ευθύνη», όταν αυτή ανήκει στον επικεφαλής μιας διοίκησης η οποία διαχειρίστηκε τραγωδία με δεκάδες θανάτους και αγνοουμένους. Θα είχε σημασία μάλιστα να μας έλεγε τον ακριβή αριθμό των νεκρών και των αγνοουμένων. Θα ήταν η ελάχιστη αναγνώριση από τον άνθρωπο που το βράδυ του θανάτου τους έκανε σύσκεψη με υπουργούς και αξιωματικούς και έπαιζαν την προπαγάνδα της Δευτέρας προσποιούμενοι ότι δεν υπάρχουν νεκροί, αφού είχαν προσβάλει μερικοί από αυτούς όσους έκαναν λόγο για δεκάδες θανάτους.

Την επόμενη μέρα το πρωί, θα έπρεπε να πάει στο Μάτι. Να μιλήσει στους ανθρώπους και ταπεινά να δεχτεί τις διαμαρτυρίες τους. Αυτούς που λοιδόρησε και μάλωσε ο συγκυβερνήτης του, ο νομοταγής κ. Καμμένος, που δεν δίστασε να πει την κυβερνητική γραμμή με τον πιο ευθύ τρόπο, πως τα σπίτια τους ήταν αυθαίρετα και η τιμωρία γι’ αυτό ήταν ο θάνατος, ώστε οι επιζήσαντες να πάρουν το μάθημά τους.

Εναλλακτικά, θα μπορούσε να παραιτηθεί.

Το σενάριο όμως στο οποίο αναλαμβάνει την όποια ευθύνη για θανάτους και μετά συνεχίζει τη ζωή του και το αφήγημά του και συνεχίζει να τα ρίχνει όλα σε άλλους και στέλνει και την μπουλντόζα στα καμένα να γκρεμίσει αυτά που τόσο καιρό δεν γκρέμισε (γιατί φταίνε οι άλλοι), δεν περιμέναμε ότι θα το ζήσουμε. Μας λένε μερικοί πως έκανε κάτι γενναίο γιατί άλλοι πριν από αυτόν δεν είχαν αναλάβει πολιτική ευθύνη χειρισμών σε πυρκαγιές ή ατυχήματα με νεκρούς. Μαντέψτε γιατί δεν το έκαναν. Γιατί γνώριζαν ότι η ανάληψη πολιτικής ευθύνης επιφέρει τέτοιο πολιτικό κόστος και έχει τέτοιο προσωπικό και θεσμικό βάρος που μπορεί να οδηγεί μόνο σε παραίτηση –εκτός αν είσαι ο Μιχαλολιάκος που ανέλαβε πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Ισως ο κ. Τσίπρας γνωρίζει καλύτερα από εμάς τα όρια των προσδοκιών της κοινωνίας μας. Ισως έχει δίκιο που νομίζει δηλαδή πως η πολιτική ευθύνη είναι ένα κενό ρητορικό σχήμα. Μπορεί να έχει και δίκιο.

Μια καλή ιδέα θα ήταν όμως να σταματήσουν όλοι μαζί να ενοχοποιούν τα θύματα. Να σταματήσουν να χρησιμοποιούν το υπαρκτό ζήτημα των αυθαιρέτων ως προπέτασμα καπνού για να βγάλουν από το πρώτο πλάνο τους νεκρούς, να σταματήσουν να μας λένε πως επειδή είχε αυθαίρετα η περιοχή –ΑΝ είχε, το πόσα είχε δεν το ξέρουμε καν –δεν όφειλε η πολιτεία να έχει στο συρτάρι ένα σχέδιο για το τι κάνουμε αν πιάσει εκεί φωτιά, πώς διώχνουμε τον κόσμο, τι σειρήνες και καμπάνες θα βαρέσουν. Να σταματήσουν να μας λένε πως αν έχεις αυθαίρετο, ίσως είναι νομοτέλεια να πεθάνεις.

Είναι ύβρις να πιάνεις στο στόμα σου τους νεκρούς. Στις τραγωδίες η ύβρις τελειώνει με συντριβή.

Τελευταία Νέα