Αναζήτηση
Επειδή ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική μπορώ με θάρρος να το πω…
Θα περίμενα έναν κυβερνητικό αξιωματούχο –σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα –έστω ΜΙΑ ΦΟΡΑ να πει:
«Παραιτούμαι! Δεν τα κατάφερα! Ηθελα κάποια πράγματα να τα αλλάξω, αλλά δεν μπόρεσα. Είτε γιατί με νίκησε η γραφειοκρατία είτε γιατί με κέρδισε η ρουτίνα είτε γιατί δεν «χτύπησα το χέρι στο τραπέζι». Προφανώς δεν είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για μια κοινωνική τραγωδία. Ομως δεν μπόρεσα να αλλάξω τη φορά των πραγμάτων. Και αυτό έχει σημασία. Γι’ αυτό παραιτούμαι!».
Εναν τέτοιο πολιτικό θα τον εκτιμούσα πάρα πολύ.
Ειδικά αν έχει βρεθεί σε πόστο κυβερνητικής ή κρατικής εξουσίας.
Στην Πορτογαλία –στην κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών με τη Ριζοσπαστική Αριστερά –υπήρξε παραίτηση υπουργού τον περασμένο Οκτώβριο έπειτα από δύο φονικές πυρκαγιές με 100 θύματα. Πρόκειται για μια ελάχιστη, συμβολική πράξη που αναδεικνύει μια στοιχειώδη συναίσθηση ευθύνης για τις ανεπάρκειες ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μια εθνική τραγωδία. Στη χώρα μας, μάλιστα, πριν από ελάχιστους μήνες θρηνήσαμε και άλλα θύματα. Από τις πλημμύρες στη Μάνδρα. Δεν πάει άλλο…
Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής ποιος έχει τελικά την ευθύνη στη διαχείριση κρίσεων; Δεν μπορεί να υπάρχει ένα είδος παραίτησης μπροστά στις φυσικές δυσκολίες. Το μήνυμα δεν μπορεί να είναι ότι στα δύσκολα δεν υπάρχει καμία αποτελεσματική κρατική δράση. Θα τα κάνει, δηλαδή, ο καθένας μόνος του… Οπως μπορεί… Οπως νομίζει…
Στην Ελλάδα δεν έχουμε δυστυχώς σε όλη τη διαχρονική διαδρομή παραιτήσεις κυβερνητικών ή κρατικών ή αυτοδιοικητικών αξιωματούχων για λόγους ευθιξίας. Αυτή η εικόνα που μας συνήθισε το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα επαναλαμβάνεται και από όσους υποσχέθηκαν προεκλογικά ότι «ξεμπερδεύουμε με το παλιό».
Αντίθετα, μάλιστα, η νέα κυβέρνηση φαίνεται να αντιμετωπίζει το θέμα περίπου με την ίδια ψυχολογία της ΕΣΣΔ –στο μακρινό παρελθόν –περί «ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης». Σαν να υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο για την ανατροπή της Αριστεράς. Σαν να έχουμε πόλεμο. Τα υπονοούμενα κυβερνητικών στελεχών για «σχέδια αποσταθεροποίησης» είναι προφανώς απαράδεκτα. Δείχνουν μόνο τον φόβο και την άρνηση της σκληρής πραγματικότητας! Στην περίπτωση αυτή θυμίζουν περισσότερο τις κλασικές αντιδράσεις τής οποιασδήποτε πολιτικής εξουσίας μπροστά στα προβλήματα.
Εδώ είμαστε λοιπόν. Μπροστά σε μια τραγική εξέλιξη που την κοιτάμε όλοι ισότιμα. Χωρίς καταμερισμό ευθυνών, χωρίς κέντρα αποφάσεων. Ολοι περίπου θεατές. Οπως την κοίταγαν σε live τηλεοπτική αναμετάδοση τόσοι υπουργοί από το Κέντρο Επιχειρήσεων το βράδυ της καταστροφής χωρίς συναίσθημα, χωρίς δυνατή φωνή, χωρίς οργή, χωρίς δράση. Σαν μια φωτογραφία. Που εκθέτει όμως τους ιδίους και προκαλεί δέος στους πολίτες. Αφού δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι σημαντικό, νομίζω ότι δεν ήταν ανάγκη κιόλας να μας το δείξουν.
Ας το κράταγαν για τους εφιάλτες της νύχτας εκείνης.
Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής
