Αναζήτηση
Υπάρχουν δυο φυλές ανθρώπων: η φυλή που βλέπει όνειρα και η φυλή που βλέπει εφιάλτες. Εγώ ανήκω στη δεύτερη. Εσείς;
ΜΕΓΚ ΡΑΪΑΝ VS ΓΟΥΕΣ ΚΡΕΪΒΕΝ. Οι άνθρωποι της πρώτης φυλής ξεχωρίζουν από αυτούς της δεύτερης όπως οι φαν της ρομαντικής κομεντί από τους φαν των σπλάτερ.
Πώς να το κάνουμε, οι ταινίες της Μέγκ Ράιαν εμπεριέχουν τη γλυκιά αναμονή του «όλα θα πάνε καλά». Και μόνο το όνομα του Γουές Κρέιβεν όμως είναι ικανό να αλλάξει την έννοια αυτής της αναμονής: θέλεις να δεις τις ταινίες του και όμως το αναβάλλεις σαν εθισμένος που αναζητά και ταυτόχρονα αποφεύγει τη μοιραία συνάντηση με τον τρόμο.
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Στην πραγματικότητα, βέβαια, και η Ράιαν και ο Κρέιβεν προσφέρουν την ίδια ασφάλεια –μια ασφάλεια εικονική.
Τα happy end του αιώνιου έρωτα που ζεις παρέα με τη βασίλισσα της ρομαντικής κομεντί είναι το ίδιο πλαστό με το αίμα και τους αποκεφαλισμούς των σπλάτερ του Κρέιβεν.
Και στις δύο περιπτώσεις βγαίνεις από το σινεμά όπως μπήκες. Οσο χαρούμενος ή τρομαγμένος κι αν είσαι, ξέρεις ότι αυτά που είδες «συμβαίνουν μόνο στην οθόνη».
Ο ΧΡΟΝΟΣ.Το να ανήκεις στη φυλή που βλέπει εφιάλτες λοιπόν δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι αρνητικό. Μπορεί απλώς να είναι ένας άλλος τρόπος να βιώνεις την ασφάλεια που προσφέρει το σταμάτημα του χρόνου.
Ονειρα και εφιάλτες επιδρούν με τον ίδιο τρόπο πάνω στον χρόνο: τον καταργούν, αλλάζουν τις αφηγηματικές συνδέσεις και δημιουργούν ένα περίκλειστο σύμπαν μέσα στο οποίο έχεις αποφασίσει εσύ ο ίδιος να είσαι ή να μην είσαι ασφαλής.
Η ΕΛΠΙΔΑ. Πηγαίνοντας στο κρεβάτι κάθε βράδυ, δεν ελπίζω στον ανέφελο ύπνο, αλλά σε μια γενναία μάχη με τις εικονικές ασφάλειες ή ανασφάλειές μου.
Ως εκ τούτου οτιδήποτε προηγείται του ύπνου –και κυρίως κάθε μορφής ανάγνωσμα –προσπαθώ να το εντάσσω στην αναμονή ενός ιδανικού χρονικού σταματήματος. Προτιμώ να διαβάζω ποιήματα που με δυσκολεύουν, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, που είναι άυλα. Οπως άυλοι είναι και οι εφιάλτες που θα ακολουθήσουν και θα προετοιμάσουν ένα απολύτως υλικό ξύπνημα.
«DIE TRAUMDEUTUNG». Κι όλα αυτά ξεκίνησαν το 1895, όταν ο Φρόιντ άρχισε να γράφει αυτό το αληθινά τρομακτικό βιβλίο –το επιστημονικό σπλάτερ της ψυχανάλυσης –την «Ερμηνεία των ονείρων».
Είναι άραγε τυχαίο ότι εκείνη ακριβώς την χρονιά οι αδελφοί Λιμιέρ έκαναν την πρώτη κινηματογραφική προβολή της Ιστορίας;
Η ΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ. Σε κάθε περίπτωση πάντως εγώ προτιμώ την ανασφαλή ασφάλεια του εφιάλτη, με τον ίδιο τρόπο που αποφεύγω το «Αγρυπνος στο Σιάτλ» και προτιμώ την αγρύπνια του «Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες».
Οικολογικές καταστροφές και βιβλικά τέρατα, επικίνδυνα ανδροειδή, φονικές μηχανές, εξωγήινα φυτά και κοσμικές εκρήξεις διατρέχουν τα σεντόνια μου σχεδόν κάθε βράδυ.
Και το πρωί είμαι και πάλι ασφαλής, αρτιμελής και ήσυχος, δίπλα σε εκείνο το υπέροχο κορίτσι που αγαπάει την αθωότητα και τα κουνέλια και με διαβεβαιώνει ότι αφού είναι δίπλα μου «όλα θα πάνε καλά» ακόμα και στους εφιάλτες.
