«Το πένθος ταιριάζει στην Αντιγόνη και ο θρήνος στον Κρέοντα». Η σκέψη αναδύεται σχεδόν αυτόματα μετά το τέλος της παράστασης και τα ερωτήματα που έθεσε ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ντέλλας στο δικό του σύμπαν επιστρέφουν. Ο Ετεοκλής σφετερίστηκε τον θρόνο από τον αδελφό του. Ο Πολυνείκης έπεσε πολεμώντας την ίδια του την πατρίδα. Είναι προδότης. Ο Πολυνείκης διεκδίκησε δίκαια τον θρόνο που του ανήκε. Ποιος έχει δίκιο; Ο Κρέοντας έχει την ευθύνη της πόλης. Η πόλη έχει ρωγμή. Ο Κρέοντας τηρεί αυτά που διακηρύττει για να επανέλθουν η τάξη και η ηρεμία. Η Αντιγόνη έχει την ευθύνη της οικογένειάς της και των νεκρών της. Η Αντιγόνη παραβαίνει τους νόμους της πόλης και δημιουργούνται χάος και αταξία. Ποιος έχει δίκιο; Στην Αθήνα δεν επιτρέπεται η ταφή σε ιερόσυλους, προδότες και αυτόχειρες. Ο Κρέοντας από ακριβοδίκαιος άρχοντας και τηρητής των νόμων μετατρέπεται σε εμμονικό τύραννο και οδηγεί τρία πρόσωπα στην αυτοχειρία. Η Αντιγόνη κηδεύει έναν αδελφό, κάνοντας τη δουλειά που αναλογεί στους άνδρες. Ο Κρέοντας θρηνεί πάνω από το πτώμα του γιου του, κάνοντας τη δουλειά που αναλογεί στις γυναίκες. Ποιος είναι το τραγικό πρόσωπο;

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ. Τα ερωτήματα που έθεσε ο σκηνοθέτης αντιστοιχούν στην ενδοσκόπηση της δημοκρατικής κοινωνίας που επιδιώκει το σπουδαίο κείμενο του Σοφοκλή, μέσα στην οποία το άτομο ζητάει την κατοχύρωση της ηθικής του προσωπικότητας.

Σε αυτή την αναζήτηση ο Ντέλλας ενέπλεξε εκτός από τους ηθοποιούς του (Θανάσης Δόβρης, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Φανή Παναγιωτίδου, Μαρία Παρασύρη, Δέσποινα Ντορίνα Ρεμεδιάκη, Ευθύμης Χαλκίδης) και ένα μέρος της κοινωνίας, του τόπου όπου θα παρουσιαζόταν το έργο. Ενας επιτάφιος στολιζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης πίσω από τη σκηνή, στο μπαλκόνι των παρασκηνίων, στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου από τις μαθήτριες του Γυμνασίου Λυγουριού. Λίγο πιο μπροστά κάθισαν μέλη από το ΚΑΠΗ του Δήμου Επιδαύρου. Δεν ήταν όμως η μοναδική τους ανάμειξη στην παράσταση πριν από τη σκηνική τους παρουσία που έφερε «το δικό τους αόρατο πλέγμα με τον ίδιο τον χώρο». Κάθε δεκαπέντε μέρες στο Λυγουριό, για αρκετά μεγάλο διάστημα, συναντιούνταν με τον σκηνοθέτη και άκουγαν ξανά το κείμενο της «Αντιγόνης». Και ένα τέτοιο κομμάτι της επιλέχθηκε για το κλείσιμο της παράστασης όταν ένα μέλος από το ΚΑΠΗ ανέλαβε να σηκώσει τον Κρέοντα και να τον οδηγήσει εκτός σκηνής αφήνοντας ν’ αχνοφέγγουν οι προβληματισμοί της συνείδησης του ανθρώπου μπροστά στη δημοκρατία που γίνεται «του πρώτου ανδρός αρχή».

Τελευταία Νέα